Η ανάθεση του πρωθυπουργικού θώκου στον Λουκά Παπαδήμο φαίνεται να είναι μια άριστη επιλογή. Ο σημερινός πρωθυπουργός διαθέτει ένα αξιοζήλευτο βιογραφικό και οι αρχηγοί των κομμάτων φαίνονται ελάχιστοι στην απευθείας σύγκριση.
Με μία πιο επισταμένη διερεύνηση, προκύπτουν κάποιες ανησυχίες. Ο κ. Παπαδήμος είναι ένας άνθρωπος που στην καριέρα του έχει εργαστεί στην χάραξη πολιτικής στον τραπεζικό τομέα, του οποίου τα συμφέροντα και τις ιδιαιτερότητες είναι βέβαιο ότι τις γνωρίζει άριστα πως να εξυπηρετεί.
Συχνά τα συμφέροντα των τραπεζών και η ευημερία μιας χώρας ταυτίζονται. Η οικονομική ανάπτυξη δύναται να τροφοδοτηθεί από τον τραπεζικό τομέα και η υγιής οικονομία επιστρέφει σημαντικά ανταποδοτικά οφέλη. Δυστυχώς σήμερα δεν είναι έτσι, καθώς όλοι εκφράζονται από το "ο σώζων εαυτόν σωθήτω". Η επιβίωση του ενός γίνεται εις βάρος του άλλου.
Όπως έχει γίνει αντιληπτό τόσο από τις λογιστικές αναλύσεις των τραπεζών, όσο και από την χρηματιστηριακή τους κατακρήμνιση οι τράπεζες ήδη αιωρούνται στο κενό και χωρίς ένα δίχτυ προστασίας θα γκρεμιστούν στην ανυπαρξία. Το κατά 50% κούρεμα του Ελληνικού κρατικού χρέους (στο οποίο αντιτίθεται ο κ. Παπαδήμος) είναι η χαριστική βολή στα τραπεζικά ιδρύματα που έτσι κι αλλιώς έχουν πρόβλημα επιβίωσης.
Η λύση πρόκειται να εφαρμοστεί είναι η αύξηση μετοχικού κεφαλαίου μέσω του κράτους. Αυτό σημαίνει ότι το κράτος (δηλαδή η Ευρώπη) θα προσφέρει κεφάλαιο στις τράπεζες για την διάσωσή τους και θα πάρει μετοχές. Το ποσοστό του κράτους θα ανέλθει σε άνω του 50% και θα γίνει πλέον ιδιοκτήτης (κρατικοποίηση τραπεζών).
Οι άνθρωποι που είχαν τον έλεγχο των τραπεζών γίνονται πλέον ασήμαντοι. Η εξουσία που διαθέτουν οι τράπεζες περνά στα χέρια των κρατών, τα οποία θα μπορούσαν πλέον να ελέγχονται σε μεγαλύτερο βαθμό από τους λαούς (ξέρω τις ενστάσεις σε αυτό, αλλά αποτελεί άλλη συζήτηση...). Η ουσία είναι ότι στην Ελλάδα οι τραπεζίτες και κατ' επέκταση όσοι τρέφονταν από αυτό το σύστημα, όπως οι μεγαλοεπιχειρηματίες και τα ΜΜΕ, πλήττονται στον μέγιστο βαθμό. Δηλαδή ολόκληρο το σύστημα που λυμαίνεται το Ελληνικό κράτος και κατ' επέκταση τον Ελληνικό λαό θα βρεθεί μετέωρο.
Υπάρχει όμως ένα μεγάλο ΑΝ. Μια δυνατότητα να επιστρέψει (ή ουσιαστικά να παραμείνει) η εξουσία στα ίδια χέρια, στους ίδιους ανθρώπους. Αν οι μετοχές που θα πάρει το κράτος είναι κοινές ή προνομιούχες.
Αν οι μετοχές είναι κοινές, ισχύουν όσα γράφτηκαν παραπάνω. Το κράτος θα πάρει τις μετοχές και μελλοντικά μπορεί να τις πουλήσει σε ανώτερες τιμές και να βγάλει κέρδος όπως έγινε στις ΗΠΑ.
Αν οι μετοχές είναι προνομιούχες τότε η τιμή τους παραμένει σταθερή χωρίς να επηρεάζεται από την διακύμανση των συναλλαγών. Αυτό αποτελεί εξασφάλιση για το κράτος ότι δεν θα χάσει από πιθανή πτώση της τιμής, αλλά και δεν θα κερδίσει από πιθανή άνοδο. Το σημαντικό όμως είναι ότι τις προνομιούχες μετοχές μπορούν να τις επαναγοράσουν οι προηγούμενοι μέτοχοι για να φτάσουν το σήμερα υφιστάμενο ποσοστό τους, διατηρώντας στην κατοχή τους τις τράπεζες και την συνεπαγόμενη εξουσία.
Η ερμηνεία είναι ότι εφόσον οι τιμές των μετοχών βρίσκονται στο ναδίρ και με την κρατική ενίσχυση θα εξασφαλιστούν οι τράπεζες, οι τιμές των τραπεζών θα εκτοξευτούν. Οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες θα μπορούν να πουλήσουν τις μετοχές που έχουν κρατήσει στις ανώτατες τιμές και να επαναγοράσουν τις προνομιούχες στις χαμηλές επαναυξάνοντας δραματικα το ποσοστό και τον έλεγχό τους.
Ο κ. Παπαδήμος ως άνθρωπος των τραπεζών, όπως πιθανόν βάσιμα λέγεται, εάν θέλει να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα τους θα επιλέξει (αν επιλέγει αυτός και όχι η τρόικα) τις προνομιούχες. Αν λειτουργήσει με την λογική να εξυπηρετήσει το συμφέρον του της Ελλάδας τότε θα επιλέξει κοινές.
Τέλος προκύπτει κι ένας επιπλέον προβληματισμός. Αν οι μετοχές είναι κοινές και η εξουσία αλλάξει χέρια στην Ελλάδα, τότε ποια θα είναι τα νέα χέρια; Στο βιβλίο Κινεζικής σοφίας του Ταό και του Τε αναφέρεται: "όταν μια σκληρή εξουσία απομακρύνεται, μια ακόμα πιο σκληρή έρχεται να πάρει τη θέση της".
Πιστεύω ότι τελικά οι μετοχές θα είναι κοινές και μια νέα σελίδα θα γυρίσει για την Ελλάδα. Αισιοδοξώ.
