Στην Ιρλανδία, όταν η κρίση τους χτύπησε την πόρτα με το υπέρογκο έλλειμα πήραν την αυτονόητη απόφαση: Μείωση μισθών έως και 20%. Άλλωστε οι υψηλοί μισθοί ήταν που εκτροχίασαν την χώρα.
Πρέπει να κάνουμε ακριβώς το ίδιο. Και όταν λέως ακριβώς το ίδιο, εννοώ το εξής:
Στην Ιρλανδία οι μισθοί έχουν αυξηθεί σχεδόν 70% την τελευταία δεκαετία και ακολούθως, η οικονομία τους γονάτισε.
Εδώ οι μισθοί έχουν μείνει στάσιμοι ή έχουν στην πράξη μειωθεί (διαφορά αυξήσεων/πληθωρισμού). Αυτοί που είχαν μεγάλη αύξηση κερδών ήταν οι επιχειρηματίες.
Συνεπώς και στις δύο περιπτώσεις πρέπει να πληρώσουν αυτοί που είχαν ωφεληθεί από την μακροοικονομική επιβάρυνση: Στην Ιρλανδία οι υπάλληλοι και στην Ελλάδα οι εταιρείες. Συνεπώς πρέπει να γίνει αύξηση του φορολογικού συντελεστή των εταιρικών κερδών.
Η αλήθεια είναι πως αυτό γίνεται. Μάλιστα με τον πλέον ορθό τρόπο. Την φορολόγηση των κερδών που δεν επανεπενδύονται, έτσι ώστε να μην αποτελέσει η φορολογία τροχοπέδη στην ανάπτυξη. Αντίθετα ωθεί και επιβάλλει στις κερδοφόρες εταιρείες να επενδύσουν τα κέρδη τους ώστε να μην φορολογηθούν.
Το μόνο που θα μπορούσα να προσθέσω, είναι αντί να συζητάμε για κατάργηση μισθών και άλλων
Νομίζω ότι αυτή είναι η κοινωνικά δικαιότερη και αναπτυξιακά ελάχιστα επώδυνη λύση.
Μάλλον βιάστηκα να γράψω αυτό το post και αστόχησα! Σκέφτηκα να το σβήσω, αλλά το αφήνω για να μου θυμίζει ότι δεν πρέπει να βιάζομαι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατι φιλε Nastrogher αστοχησες, ρωτω παντα καλοπροαιρετα..
ΑπάντησηΔιαγραφή@maserano:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Η αλήθεια είναι πως αυτό γίνεται."
Από εκεί και μετά υπάρχει αστοχία. Γιατί δεν έγινε μόνο αυτό, αλλά και μειώσεις σε ένα σωρό εργαζόμενους, αρχής γενομένης των Δ.Υ.
Επίσης τελειώνει το άρθρο με "...αναπτυξιακά ελάχιστα επώδυνη λύση"
Πόσο ακόμα να αστοχήσω;