Η μεταφορά της εξουσίας στην Ελλάδα και ο ρόλος του Λουκά Παπαδήμου

Η ανάθεση του πρωθυπουργικού θώκου στον Λουκά Παπαδήμο φαίνεται να είναι μια άριστη επιλογή. Ο σημερινός πρωθυπουργός διαθέτει ένα αξιοζήλευτο βιογραφικό και οι αρχηγοί των κομμάτων φαίνονται ελάχιστοι στην απευθείας σύγκριση.

Με μία πιο επισταμένη διερεύνηση, προκύπτουν κάποιες ανησυχίες. Ο κ. Παπαδήμος είναι ένας άνθρωπος που στην καριέρα του έχει εργαστεί στην χάραξη πολιτικής στον τραπεζικό τομέα, του οποίου τα συμφέροντα και τις ιδιαιτερότητες είναι βέβαιο ότι τις γνωρίζει άριστα πως να εξυπηρετεί.

Συχνά τα συμφέροντα των τραπεζών και η ευημερία μιας χώρας ταυτίζονται. Η οικονομική ανάπτυξη δύναται να τροφοδοτηθεί από τον τραπεζικό τομέα και η υγιής οικονομία επιστρέφει σημαντικά ανταποδοτικά οφέλη. Δυστυχώς σήμερα δεν είναι έτσι, καθώς όλοι εκφράζονται από το "ο σώζων εαυτόν σωθήτω". Η επιβίωση του ενός γίνεται εις βάρος του άλλου.

Όπως έχει γίνει αντιληπτό τόσο από τις λογιστικές αναλύσεις των τραπεζών, όσο και από την χρηματιστηριακή τους κατακρήμνιση οι τράπεζες ήδη αιωρούνται στο κενό και χωρίς ένα δίχτυ προστασίας θα γκρεμιστούν στην ανυπαρξία. Το κατά 50% κούρεμα του Ελληνικού κρατικού χρέους (στο οποίο αντιτίθεται ο κ. Παπαδήμος) είναι η χαριστική βολή στα τραπεζικά ιδρύματα που έτσι κι αλλιώς έχουν πρόβλημα επιβίωσης.

Η λύση πρόκειται να εφαρμοστεί είναι η αύξηση μετοχικού κεφαλαίου μέσω του κράτους. Αυτό σημαίνει ότι το κράτος (δηλαδή η Ευρώπη) θα προσφέρει κεφάλαιο στις τράπεζες για την διάσωσή τους και θα πάρει μετοχές. Το ποσοστό του κράτους θα ανέλθει σε άνω του 50% και θα γίνει πλέον ιδιοκτήτης (κρατικοποίηση τραπεζών).

Οι άνθρωποι που είχαν τον έλεγχο των τραπεζών γίνονται πλέον ασήμαντοι. Η εξουσία που διαθέτουν οι τράπεζες περνά στα χέρια των κρατών, τα οποία θα μπορούσαν πλέον να ελέγχονται σε μεγαλύτερο βαθμό από τους λαούς (ξέρω τις ενστάσεις σε αυτό, αλλά αποτελεί άλλη συζήτηση...). Η ουσία είναι ότι στην Ελλάδα οι τραπεζίτες και κατ' επέκταση όσοι τρέφονταν από αυτό το σύστημα, όπως οι μεγαλοεπιχειρηματίες και τα ΜΜΕ, πλήττονται στον μέγιστο βαθμό. Δηλαδή ολόκληρο το σύστημα που λυμαίνεται το Ελληνικό κράτος και κατ' επέκταση τον Ελληνικό λαό θα βρεθεί μετέωρο.

Υπάρχει όμως ένα μεγάλο ΑΝ. Μια δυνατότητα να επιστρέψει (ή ουσιαστικά να παραμείνει) η εξουσία στα ίδια χέρια, στους ίδιους ανθρώπους. Αν οι μετοχές που θα πάρει το κράτος είναι κοινές ή προνομιούχες. 

Αν οι μετοχές είναι κοινές, ισχύουν όσα γράφτηκαν παραπάνω. Το κράτος θα πάρει τις μετοχές και μελλοντικά μπορεί να τις πουλήσει σε ανώτερες τιμές και να βγάλει κέρδος όπως έγινε στις ΗΠΑ.

Αν οι μετοχές είναι προνομιούχες τότε η τιμή τους παραμένει σταθερή χωρίς να επηρεάζεται από την διακύμανση των συναλλαγών. Αυτό αποτελεί εξασφάλιση για το κράτος ότι δεν θα χάσει από πιθανή πτώση της τιμής, αλλά και δεν θα κερδίσει από πιθανή άνοδο. Το σημαντικό όμως είναι ότι τις προνομιούχες μετοχές μπορούν να τις επαναγοράσουν οι προηγούμενοι μέτοχοι για να φτάσουν το σήμερα υφιστάμενο ποσοστό τους, διατηρώντας στην κατοχή τους τις τράπεζες και την συνεπαγόμενη εξουσία.

Η ερμηνεία είναι ότι εφόσον οι τιμές των μετοχών βρίσκονται στο ναδίρ και με την κρατική ενίσχυση θα εξασφαλιστούν οι τράπεζες, οι τιμές των τραπεζών θα εκτοξευτούν. Οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες θα μπορούν να πουλήσουν τις μετοχές που έχουν κρατήσει στις ανώτατες τιμές και να επαναγοράσουν τις προνομιούχες στις χαμηλές επαναυξάνοντας δραματικα το ποσοστό και τον έλεγχό τους.

Ο κ. Παπαδήμος ως άνθρωπος των τραπεζών, όπως πιθανόν βάσιμα λέγεται, εάν θέλει να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα τους θα επιλέξει (αν επιλέγει αυτός και όχι η τρόικα) τις προνομιούχες. Αν λειτουργήσει με την λογική να εξυπηρετήσει το συμφέρον του της Ελλάδας τότε θα επιλέξει κοινές.

Τέλος προκύπτει κι ένας επιπλέον προβληματισμός. Αν οι μετοχές είναι κοινές και η εξουσία αλλάξει χέρια στην Ελλάδα, τότε ποια θα είναι τα νέα χέρια; Στο βιβλίο Κινεζικής σοφίας του Ταό και του Τε αναφέρεται: "όταν μια σκληρή εξουσία απομακρύνεται, μια ακόμα πιο σκληρή έρχεται να πάρει τη θέση της".

Πιστεύω ότι τελικά οι μετοχές θα είναι κοινές και μια νέα σελίδα θα γυρίσει για την Ελλάδα. Αισιοδοξώ.

Δημοψήφισμα χωρίς επιλογές

Τα δημοψηφίσματα είναι η ουσία της δημοκρατίας. Αλλά το να κάνεις δημοψήφισμα όταν δεν υπάρχουν επιλογές, όταν υπάρχει μόνο ένα αδιέξοδο αποτελεί περιφρόνηση και ασέβεια προς τον λαό. 

Δεν έγινε δημοψήφισμα για την μετατροπή του χρέους από εγγυημένο από το Ελληνικό δημόσιο σε Βρετανικού τύπου (με προσημειώσεις), για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας με το μεσοπρόθεσμο, για την υπερφορολόγηση, για την κατάλυση των συλλογικών συμβάσεων, για τις απολύσεις στο δημόσιο, για την μείωση των συντάξεων...

Τώρα θα γίνει δημοψήφισμα για το αν θα χρεωκοπήσουμε συντεταγμένα (κούρεμα) ή ασύντακτα. Δηλαδή ζητάνε από τον απλό Έλληνα πολίτη να αποφασίσει αν θα ενεργοποιηθούν τα CDS με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Οι πολίτες χωρίς να καταλαβαίνουν πλήρως τι έχουν μπροστά τους ίσως ψηφίσουν "όχι" (εννοώντας όχι γενικώς και σε αυτά που έχουν ήδη περάσει από τη βουλή) και θα εγκαταλείψουν το κούρεμα. Οι κυβερνήσεις θα "νίψουν τας χείρας των" και θα πουν ότι από την πλευρά τους έκαναν ό,τι μπορούσαν για να αποτρέψουν την καταστροφή.

Και τελικά δεν θα φταίνε οι πολιτικοί που έριξαν τη χώρα στο γκρεμό, αλλά η απόφαση των πολιτών ενώ η χώρα ήταν ήδη σε ελεύθερη πτώση.

Αυτοί που θα πανηγυρίζουν (για πόσο ακόμα;) θα είναι οι τραπεζίτες και οι καναλάρχες που με το κούρεμα θα έχαναν την εξουσία τους (τα λεφτά τους τα έχουν χάσει ήδη).

Έχουμε μπροστά μας ένα τεράστιο οδικό χάρτη παραπλάνησης μέχρι το δημοψήφισμα.

Τι όνειρο είδα χθες.

Περνάω από μια πλατεία και σε ένα εστιατόριο κάθεται ο Πάγκαλος μαζί με έναν άστεγο. Τυπικό λέτσο. Βρώμικο, αξύριστο με τρύπια ρούχα κλπ.
Παραγγέλνει ο Πάγκαλος, καθώς ο άστεγος δεν γνωρίζει τέτοιες διαδικασίες και εντός ολίγου το γκαρσόνι φέρνει ένα σωρό λιχουδιές μεζεδοπωλείου. Αστράφτει το πρόσωπο του άστεγου. Αρπάζει άγαρμπα το πιρούνι του, τσακώνει μια τυροκροκκέτα και μέχρι να τη βάλει στο στόμα του μένει άναυδος...
Ο Πάγκαλος έχει ήδη καταβροχθίσει ένα πιάτο κολοκυθοκευτέδες, δύο πιάτα πατάτες και ετοιμάζεται να σαρώσει και ένα σπετζοφάι.
Ο λέτσος παραμένει άναυδος. Ο Πάγκαλος συνεχίζει ακάθεκτος και εντός ολίγου έχουν απομείνει άδεια πιάτα, ένα κοιλαράς Πάγκαλος και ένας φουκαράς με μια τυροκροκέτα που παραμένει αιωρούμενη μπροστά από ένα στόμα ανοικτό. Όχι για να λάβει την πιρουνιά, αλλά από σοκ και δέος.
Ο άνετος κοιλαράς Πάγκαλος, χωρίς καν να κοιτάει τον κακομοίρη δίπλα του κάνει ένα νεύμα στο γκαρσόνι.
Φτάνει ο λογαριασμός: €60. Βγάζει το πορτοφόλι ο Πάγκαλος, αφήνει €30 και γυρνάει στον παραμένον άναυδο άστεγο.
Ο άστεγος κοιτάει ακόμα με το στόμα ανοικτό και αιωρούμενη την μπουκιά. Ο Πάγκαλος τον κοιτάει με περιφρόνηση και του λέει: "Τι κοιτάς; Βγάλε να πληρώσεις. Αφού μαζί τα φάγαμε. Άσε και λίγο μπουρμπουάρ γιατί δεν έχω ψιλά".

Δέσμευση Περιουσίας & Φυλακή στους κλέφτες πολιτικούς

"Δεν μπορούν 1εκ. δημόσιοι υπάλληλοι να ταλαιπωρούν 10εκ. Έλληνες".

Βασιζόμενος στην πραγματικότητα όπου ένας διογκωμένος δημόσιος τομέας επιβαρύνει το Ελληνικό κράτος, ο Υπουργός Υγείας και... Κοινωνικής Αλληλεγγύης έκανε την παραπάνω ναζιστικού τύπου δήλωση. Θα μπορούσα να του απαντήσω εξίσου ότι "300 βουλευτές ταλαιπωρούν 10εκ. Έλληνες".

Ποιος όμως τον διόγκωσε αυτό τον δημόσιο τομέα; Οι άνθρωποι που όταν τους προσφέρθηκε δουλειά με καλές συνθήκες (ήπιο/τεμπέλικο εργασιακό περιβάλλον, "εξασφαλισμένη" θέση εργασίας) την δέχθηκαν; Μήπως ο αληθινός εγκληματίας είναι αυτός που προσέλαβε τον κόσμο προκειμένου να λάβει ψήφους;

Και γιατί δεν τιμωρούνται οι πολιτικοί που λυμαίνονται τον εθνικό πλούτο; Αφήνουν να εννοηθεί ότι οι νομικές διαδικασίες είναι είτε χρονοβόρες, είτε τελικά προσφέρουν ασυλία (πχ Siemens).

Όμως τα νομικά κολύματα δεν τους εμπόδισαν να εφαρμόσουν τις έκτακτες εισφορές, κι ας έχουν απορριφθεί στο πρόσφατο παρελθόν από το Συμβούλιο της Επικρατείας.

Όπως, λοιπόν, δεν δυσκολεύτηκαν να παρακάμψουν το νόμο για τις έκτακτες εισφορές, ας εφαρμοστεί το σύνταγμα που λέει ότι όλοι οι Έλληνες είναι ίσοι απέναντι στο νόμο και να παρακαμφθούν οι νόμοι περί ευθύνης Υπουργών και το βουλευτικό άσυλο.

Άλλωστε αυτοί οι νόμοι ευθύνονται που καταλήξαμε εδώ.

Ίσως η υπάρχουσα κατάσταση επιβάλλει την καρατόμηση χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων. Όμως δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι την κατάσταση την έφεραν εδώ οι πολιτικοί. Όχι με ακούσια, ανθρώπινα λάθη, αλλά με σωρεία εσκεμμένων και επιβλαβών αποφάσεων. Πρέπει να πληρώσουν με πλήρη δέσμευση της περιουσίας τους. Ό,τι έχουν εντός και εκτός Ελλάδας.

Σωτήρες ή Προδότες;

Το ερώτημα του θέματος αναφέρεται στην Ελληνική κυβέρνηση. Μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα ψηφίστηκε το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και έγινε και η οριστική διευθέτηση του χρέους.

Στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, όπως αναφέρεται και εδώ, επιλέγεται η ολοκληρωτική απεμπόληση του Ελληνικού κράτους. Χωρίς καμία υπερβολή. Η Ελληνική κυβέρνηση του Γεωργίου Α. Παπανδρέου δημιούργησε μια εταιρεία που θα ελέγχεται ουσιαστικά από την ΕΕ και θα έχει την δυνατότητα να παραδόσει όπου θέλει, ό,τι θέλει. Η πραγματικότητα, όπως προκύπτει από τον ίδιο το νόμο είναι ακόμα χειρότερη από την προηγούμενη διατύπωση.

Η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος από μόνη της επαρκεί για να χαρακτηριστούν οι κυβερνώντες ως προδότες. Όταν το διάβασα σκέφτηκα ότι καλύτερα να πτωχεύαμε, παρά να αφήναμε τη χώρα μας βορά σε κάθε ξένο.

Λίγες εβδομάδες μετά, η ΕΕ αποφάσισε την πλήρη ανάληψη του ελληνικού χρέους. Αν προσέξετε ακριβώς τι ορίζεται, θα παρατηρήσετε ότι:

• Δανείζουν τη χώρα μας με όσο κεφάλαιο χρειάζεται για να καλύψει τις δανειακές της υποχρεώσεις μέχρι το 2020.
• Αυτό το δάνειο είναι χαμηλότοκο και, κυρίως, με περίοδο χάριτος μέχρι το 2020!

Αυτό το τελευταίο, αν συνδυαστεί με το γεγονός ότι εντός της δεκαετίας αναμένεται να γίνει ένα ενιαίο υπουργείο οικονομικών της Ευρωζώνης και την έκδοση Ευρωομολόγου, σημαίνει ότι το χρέος μας παύει να βαραίνει την Ελλάδα. Μετά την περίοδο χάριτος το ενιαίο υπουργείο οικονομικών θα συντάσσει προϋπολογισμό για ολόκληρη την Ευρωζώνη και το χρέος όλων των χωρών θα αντιμετωπίζεται σε ενιαία βάση είτε με προϋπολογισμούς που θα περιλαμβάνουν και τα ευρωομόλογα.

Είναι προφανές, ότι οι χώρες της ΕΕ δεν θα αποφάσιζαν την ανάληψη του Ελληνικού χρέους αν δεν συνέβαιναν δύο γεγονότα:

1. Η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος από την Ελληνική Βουλή.
2. Ο εκβιασμός των αγορών μέσω του "ντόμινο" απειλής χρεοκοπιών των οικονομιών της Ιταλίας και κατ' επέκταση της Γαλλίας και ακόμα και της Γερμανίας.

Αυτοί οι λόγοι με έχουν προβληματίσει στο βαθμό που δεν μπορώ να καταλήξω αν η σημερινή κυβέρνηση ελέγχεται από προδότες ή σωτήρες.

Επειδή είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, θέλω να ελπίζω ότι οι καταχρηστικές δυνατότητες που παραδίνονται στους δανειστές μας μέσω του μεσοπρόθεσμου θα σκοντάψουν στην κοινοτική νομοθεσία. Έτσι κι αλλιώς σκοντάφτουν στο Ελληνικό σύνταγμα, αλλά θέλω να πιστεύω ότι είμαι απλώς αισιόδοξος και όχι... ηλίθιος.

Επιλεκτικό χτύπημα στους οίκους αξιολόγησης

Η χθεσινή (21.07.2011) απόφαση των Ευρωπαίων ηγετών ήταν ιδιαίτερα ενθαρρυντική για την Ελλάδα. Ουσιαστικά έλυσε το πρόβλημα χρέους. Όσο εντυπωσιακό κι αν ακούγεται, είναι εν τέλει απλό:

Μας δανείζουν χαμηλότοκα με άλλα 149 δις. Επιμηκύνουν την περίοδο αποπλήρωμής στα 30 έτη. Ακούγεται μέχρι και περίοδος χάριτος 10 ετών. 

Αν αυτά συνδυαστούν με την δηλωμένη πρόθεση να καταλήξουμε σε ένα ενιαίο υπουργείο οικονομικών, δημιουργείται η υπόνοια ότι μέχρι να έρθει η ώρα να αναλάβουμε σαν χώρα πλήρως τις υποχρεώσεις μας, αυτές θα έχουν ενσωματωθεί στην συνολική οικονομική πολιτική της Ευρωζώνης.

Τεχνικά, όμως, παρουσιάζεται η εξής "επιλεκτική" ιδιαιτερότητα: Μέσα στα συνολικά 260 δις (μαζί με το πρώτο πακέτο στήριξης του 2009) περιλαμβάνονται 30 δις από εθελοντική συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα. Αυτό το ποσό είναι ουσιαστικά ασήμαντο και θα μπορούσε να καλυφθεί από τους οργανισμούς στήριξης (τρόικα) ή και θα μπορούσε να παραληφθεί εντελώς.

Η επιλογή για αυτά τα 30 δις γίνεται δεικτηκά προς τους οίκους αξιολόγησης, οι οποίοι με τις εκθέσεις και τις βαθμολογήσεις τους επηρεάζουν το κόστος δανεισμού ή αναδανεισμού των χωρών. Με την τελευταία επίθεση στην Ιταλία (χρέος 1.9 τρις) φέρνουν σε δύσκολη θέση ολόκληρη την ζώνη του Ευρώ και αποτελούν κίνδυνο για την βιοσιμότητα του. Οι επιλογή να υποβαθμίσουν τις χώρες της Ισπανίας και κυρίως της Ιταλίας δεν δικαιολογείται από τα μακροοικονομικά τους δεδομένα.

Με την απαίτηση συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα οι οίκοι αξιολόγησης έρχονται σε πολύ δύσκολη θέση απέναντι στους δικούς τους πελάτες.

Ο λόγος είναι τα περιβόητα πλέον προϊόντα Credit Default Swaps (CDS). Αυτά αποτελούν ένα ασφάλιστρο μεταξύ δύο συμβαλλόμενων μερών για αποπληρωμή και αποζημίωση σε περίπτωση χρεοκοπίας μια χώρας. Στην περίπτωση της Ελλάδας έχουν συμφωνηθεί πολλά naked CDS (ασφάλεια χρεοκοπίας ομολόγων χωρίς να υπάρχει ομόλογο!). Αυτά γίνονται με ένα συμβόλαιο μεταξύ δύο μερών όπου συμφωνείται η μία πλευρά να λάβει ασφάλιστρα και να πληρώσει την άλλη σε περίπτωση χρεοκοπίας. Το συμβόλαιο περιλαμβάνει ότι τα δύο μέρη αποδέχονται ως κριτή για την χρεοκοπία έναν από τους οίκους αξιολόγησης. Συνεπώς ο οίκος (Fitch, S&P κ.α.) απολαμβάνει της εγχρήματης εμπιστοσύνης των δύο μερών.

Η παγίδα που τοποθέτησαν οι Ευρωπαίοι ηγέτες είναι το αν θα θεωρήσουν την συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στην μετακύλιση (ή όπως αλλιώς διατυπωθεί) του χρέους της Ελλάδας πιστωτικό γεγονός χρεοκοπίας. Τα ιδρύματα που αγοράζουν CDS (ιδιαίτερα naked) θα πιέσουν να θεωρηθεί default το γεγονός της ανάληψης κόστους από τον ιδιωτικό τομέα και να λάβουν την προβλεπόμενη αποζημίωση. Φυσικά, όσοι πωλούν CDS ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει χρεοκοπία γιατί κανείς δεν χάνει υποχρεωτικά τα χρήματά του.

Εκεί οι οίκοι αξιολόγησης θα πρέπει να πάρουν μια απόφαση που θα καταστήσει δυσαρεστημένους τους μισούς πελάτες τους. Όποια απόφαση κι αν πάρουν δεν θα μπορέσουν να την τεκμηριώσουν πλήρως, καθώς η συγκεκριμένη διαχείρηση χρέους δεν έχει προηγούμενο στην υπάρχουσα οικονομική βιβλιογραφία.

Με αυτό τον τρόπο η Ευρωπαϊκή Ένωση δείχνει ότι μπορεί να γίνει ευέλικτη και να καινοτομήσει σε καπιταλιστικές πρακτικές φέρνοντας σε δύσκολη θέση τους παραδοσιακούς γνώστες των οικονομοτεχνικών τεχνασμάτων. Επίσης, δείχνει ότι σε περίπτωση "παιχνιδιών" με τις οικονομίες των υπόλοιπων χωρών, μπορεί να πάρει αποφάσεις που θα εκθέσουν όσους πάνε να κερδοσκοπήσουν χωρίς να έχουν στέρεες βάσεις (αλλιώς η κερδοσκοπία είναι θεμιτή).

Πάντως, όλο αυτό το θετικό πακέτο έπεται της ψήφισης από την κυβέρνηση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, το οποίο αποτελεί την άνευ όρων παράδοση της πατρίδας μας στους δανειστές μας (δείτε προηγούμενο post).

Βιβλίο: A people's history of the United States

Αυτό το βιβλίο του Howard Zinn μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Και δεν θέλω να αναφερθώ στην ποιότητα του έργου του Zinn, καθώς αυτή έχει αναλυθεί αρκετά από του βιβλιοκριτικούς, αλλά και τους αναγνώστες μέσω του Amazon και του Barnes & Noble (φυσικά και αλλού).

Εντύπωση μου έκανε η ίδια η ιστορία των ΗΠΑ. Γεγονότα που είχα ήδη διαβάσει και τα γνώριζα απέκτησαν μια νέα διάσταση. Δεν ξέρω αν υπεύθυνο είναι το βιβλίο (που είναι εξαιρετικό), όσο η φάση που βρίσκεται αυτή την εποχή η σκέψη μου και οι επιρροές της εποχής.

Εντύπωση μου έκανε η αναρχική, αλλά τόσο άψογα λειτουργική, κοινωνία των ινδιάνων ιθαγενών. Η εικόνα των απολίτιστων βαρβάρων απέχει έτη φωτός από την τότε πραγματικότητα. Διέθεταν πολιτισμό υψηλής ποιότητας. Όμως η ειρηνική συμβίωση και η αξιοποίηση της γης που απλόχερα μπορεί να θρέψει τους πάντες δεν δημιουργεί τις συνθήκες ανάπτυξης πολεμικής άμυνας. Έτσι τα εξ Ευρώπης καθάρματα τους εκκαθάρισαν.

Ένας παραλληλισμός με την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση που είναι σε εξέλιξη γίνεται από την αντίστοιχη διαδικασία στην Αμερική. Εδώ μπορεί να λέμε ότι προχωράμε "αργά", αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι έτσι. Για να φτάσουν οι ΗΠΑ στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η ΕΕ πέρασαν όχι μόνο πολλά χρόνια, αλλά κυρίως ματωμένα χρόνια. Εδώ, με την πρώτη οικονομική κρίση, έχουν ξεκινήσει οι πιέσεις για ενιαία (ομοσπονδιακή;) κυβέρνηση σε λιγότερο από 15 χρόνια από την θέσπιση του κοινού νομίσματος.

Σε αυτό που θέλω να σταθώ δεν είναι η ταχύτητα ενοποίησης. Περισσότερο σημαντική είναι η ελαχιστοποίηση του φόρου αίματος για αυτή την ενοποίηση. Στις ΗΠΑ για να φτάσουν στο σημείο που βρίσκονται τα τελευταία 80 χρόνια χρειάστηκαν άπειροι κοινωνικοί αγώνες, με απεργούς που εξαναγκάζονταν να δουλέψουν χωρίς καν δικαίωμα να παραιτηθούν, με εκτεταμένη δουλεία και εν συνεχεία ρατσικές διακρίσεις, με επί της ουσία δουλεία των λευκών με συμβόλαια πολυετούς εργασίας σε φεουδάρχες με μισθούς που δεν επαρκούσαν για δύο γεύματα φαγητό. Ο φόρος αίματος ήταν εξαιρετικά υψηλός. Τόσο από το οργανωμένο κράτος, όσο και από οργανωμένες ομάδες (πχ Ku Klux Klan). Εμείς, όπως φαίνεται, θα πληρώσουμε μόνο με οικονομικές απώλειες την διαδικασία της ενοποίησης (αν και σε παλαιότερες προβλέψεις μου σε απλούστερα θέματα έχω πέσει έξω).

Γενικά το βιβλίο αυτό το προτείνω ως μια ενδιαφέρουσα μελέτη της πάλης των τάξεων στις ΗΠΑ και την αυτοδιαμόρφωσή τους μέσα από αυτή.

Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012-2015 - Κεφάλαια Α & Β

Ο περιβόητος νόμος προβλέπει τα ακόλουθα:

• Σύσταση εταιρείας-ταμείου μορφής Α.Ε. με αποκλειστικό σκοπό την "αξιοποίηση" των περιουσιακών στοιχείων που ανήκουν εξ ολοκλήρου στο Δημόσιο με αποκλειστικό σκοπό την αποπληρωμή του χρέους. Δηλαδή όλα τα χρήματα πάνε στους δανειστές (Άρθρο 1 - παρ.2)
• Η διάρκεια λειτουργίας του ταμείου είναι ουσιαστικά απεριόριστη (Άρθρο 1 - παρ.6)
• Στο ταμείο μεταβιβάζονται ό,τι είναι δημόσιο υλικό και άυλο, όπως δικαιώματα χρήσης, λειτουργίας, αποθεματικά κ.α. (Άρθρο 2 - παρ. 4).
• Συνδυάζοντας τις παρ.5 & 7 του Άρθρου 2, προκύπτει ότι το ταμείο παίρνει όλα τα έσοδα από τα περιουσιακά στοιχεία του Δημοσίου, αλλά το δημόσιο συνεχίζει να βαρύνεται με τα έξοδα και τις δαπάνες λειτουργίας. Δηλαδή, πχ, το ταμείο παίρνει τη ΔΕΗ, δίνει όλα τα έσοδα (από λογαριασμούς και ό,τι άλλο) στους δανειστές και όλο το κόστος λειτουργίας της ΔΕΗ παραμένει στο κράτος, το οποίο έτσι αυξάνει το χρέος του, που θα πρέπει να πληρώνεται από το ταμείο.
• Αν υπάρχει μισθωτής σε ακίνητο του Δημοσίου, το ταμείο τον πετάει έξω κατά παρέκλιση κάθε άλλης διάταξης (Άρθρο 2 - παρ.9). Δηλαδή αν κάποιος έχει νοικιάσει ένα ερείπιο του Δημοσίου και δώσει πχ. 1εκ ευρώ για να το ανακαινίσει, το διώχνουν με αποζημίωση 2 ενοίκια.
• Οι εταιρείες που περιέρχονται στο ταμείο απαλλάσσονται από κάθε φόρο (Άρθρο 2 - παρ.11). Δηλαδή παίρνει την εταιρεία το ταμείο, τα έσοδα τα δίνει στους δανειστές χωρίς να πληρώνει τον παραμικρό φόρο και τα έξοδα τα πληρώνει το κράτος (υπενθυμίζω Άρθρο 2 - παρ.5 & 7).
• Οι αποφάσεις του ταμείου λαμβάνονται από επταμελές συμβούλιο εμπειρογνωμόνων (Άρθρο 4 - παρ.1). Τα τρία μέλη υπάγονται (Άρθρο 3 - παρ.11) από τα μέλη της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκή επιτροπή. Τα 3/7 είναι μειοψηφία, αλλά στην Ελλάδα ποτέ δεν συμφωνούμε μεταξύ μας. Συνεπώς από τους 4/7, αν δεν είναι ομόφωνοι (δεν μιλάω για δοσίλογους, απλά για διαφωνία) θα γίνεται αυτό που λέει η τρόικα.
• Το ταμείο θα μπορεί να εκδώσει ομόλογα με την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου (Άρθρο 5 - παρ.3)
• Και κάτι λίγο περίπλοκο. Συνδυάζοντας τις παρ.3 & 4 του άρθρου 5, δίνεται η δυνατότητα στο ταμείο να εκδώσει ομόλογα και να επαναγοράσει παλαιότερα ομόλογα σε χαμηλότερη τιμή. Εκ των υστέρων φυσικά το ποσό που θα απαιτηθεί να πληρώσει το Ελληνικό Δημόσιο θα είναι τα ομόλογα που έχει στην κατοχή του το ταμείο στην κανονική τιμή. Δηλαδή, στερείται η δυνατότητα από το Ελληνικό Δημόσιο (που την έχουν όλοι οι άλλοι) να αγοράσει από την δευτερογεννή αγορά το δικό του χρέος σε χαμηλότερη τιμή (όπως έκανε η ΕΚΤ). Σε αυτή την περίπτωση θα πληρώσουμε και το παλαιό και το νέο χρέος, αφού τα ομόλογα εκδώθηκαν με την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου.
• Το ταμείο θα μπορεί να τροποποιεί κατά το δοκούν τα καταστατικά των εταιρειών που παίρνει στην κατοχή του (Άρθρο 9 - παρ. 1). 
• Ως δημόσια ακίνητα νοούνται και τα ακίνητα των δήμων (Άρθρο 10 - παρ.1)
• Οι συντελεστές δόμησης για εκτός σχεδίου ακίνητα είναι μεγαλύτεροι από αυτούς που προβλέπονται (Άρθρο 11 - παρ.4 Γ1). Αυτό συνιστά αθέμιτο ανταγωνισμό για τους παρακείμενους επιχειρηματίες.
• Παραχώρηση χρήσης αιγιαλού και παραλίας (Άρθρο 14)
• Δεν βλέπω πουθενά να εξαιρούνται τα σχολεία και τα νοσοκομεία, όπως εξαιρούνται οι αρχαιολογικοί χώροι (Άρθρο 11 - παρ.3). Δεν ξέρω αν θα μπορούν να ιδιωτικοποιήσουν τα σχολεία (κόστος +8χιλ για κάθε παιδί) και τα νοσοκομεία, όπου σε συνδυασμό με το Άρθρο 9, παρ.1 θα μπορούν να τροποποιήσουν το καταστατικό και να μην δέχονται το ΕΣΥ, αλλά και να μην συμβάλλονται με τα δημόσια ασφαλιστικά ταμεία. Απ' όσα διαβάζω, θα μπορούν.

Φοβάμαι, δεν ελπίζω, δεν είμαι ελεύθερος...

Ελληνικό χρέος και Ευρωπαϊκή/Νομισματική Ένωση

"Η κατάληξη του προβλήματος του Ελληνικού χρέους επηρεάζει σημαντικά το μέλλον και την βιωσιμότητα της ΕΕ". Αυτή είναι μια φράση που ακούγεται και έχει γίνει κλισέ, αλλά την ουσία της δεν την αντιλαμβάνονται όλοι. Τουλάχιστον οι πολιτικοί, όχι μόνο Έλληνες αλλά και Ευρωπαίοι, θα έπρεπε να την γνωρίζουν.

Είναι δεδομένο ότι οι δανειακές υποχρεώσεις της Ελλάδας για το 2012 δεν θα μπορέσουν να καλυφθούν, ούτε με τα χρήματα του μνημονίου. Ένας πρωτογενώς ελλειμματικός προϋπολογισμός (πρωτογενής=χωρίς τους τόκους, μόνο έσοδα-έξοδα), δύναται να καταστεί πλεονασματικός του χρόνου. Οι περικοπές είναι πολλές και οι διαρθρωτικές αλλαγές ίσως φέρουν μια ανάπτυξη, η οποία συνήθως ακολουθεί το τέλμα. Όμως το 2012 η Ελλάδα των 50δις εσόδων και των 50+δις εξόδων θα πρέπει να πληρώσει περίπου 80δις σε λήξεις ομολόγων και τόκους. Το μνημόνιο προβλέπει δανειακή χορήγηση... 12δις. Συνεπώς τα χρήματα δεν καλύπτονται. Η ελπίδα του Υπουργού Οικονομικών κ.Παπακωνσταντίνου για επιστροφή στις αγορές είναι φρούδα εκ τω γεννάσθαι.

Τα ενδεχόμενα είναι τα εξής:
1. Να αφεθεί η Ελλάδα στην τύχη της.
Αυτό σημαίνει πλήρης στάση πληρωμών. Δηλαδή δεν πληρώνονται μισθοί στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και συντάξεις. Συνακόλουθα θα υπάρξει οξεία κοινωνική αναταραχή, με βία και πιθανές καταστροφές σε περιουσία Ελλήνων και ξένων επενδυτών. Πέραν του ότι οι ξένοι που έχουν ήδη επενδύσει στην Ελλάδα θα βρεθούν με μειωμένης αξίας περιουσία, το Ευρώ θα καταστεί πλήρως αναξιόπιστο. Όταν έρθει η ώρα να αναχρηματοδοτήσει το χρέος της η Ιταλία και η Ισπανία κανείς δεν θα αγοράζει τα 10ετή ομόλογά τους, καθώς θα υπάρχει το ιστορικό μη πληρωμής και μη στήριξης από την Ελλάδα. Το ίδιο μπορεί να συμβεί με όλες τις χώρες της Ευρωζώνης, σε ένα ιδιαίτερα πιθανό φαινόμενο ντόμινο στις αξιολογήσεις των επενδυτών. Άλλωστες όλες οι χώρες της Ευρωζώνης έχουν να αναχρηματοδοτήσουν χρέος άνω του ορίου του 60% που προβλέπει το σύμφωνο του Μάαστριχτ.

2. Να αναληφθεί σχεδόν πλήρως το Ελληνικό χρέος από το σύνολο της Ευρωζώνης (ή της ΕΕ).
Αυτό προβλέπει ότι το κόστος του Ελληνικού χρέους θα βαρύνει όλες τις άλλες χώρες. Μία άδικη προοπτική για χώρες που δεν έχουν ευθύνη για την συσσώρευση του χρέους (άντε κάνα-δυο πούλησαν μερικά όπλα). Επίσης δημιουργεί κακό προηγούμενο για τις άλλες χώρες με προβληματικά δημοσιονομικά μεγέθη, οι οποίες θα μπορούν να ελπίζουν, αλλά και να απαιτήσουν ανάλογη αντιμετώπιση. Το χρέος των άλλων χωρών (πχ Ισπανία ή Ιταλία) είναι πολύ μεγαλύτερο από το Ελληνικό ως απόλυτα μεγέθη (πχ της Ιταλίας είναι 1.9τρις).

3. Να γίνει ελεγχόμενη αναδιάρθρωση (τι σημαίνει "ελεγχόμενη" δεν ξέρω, άρα: να γίνει αναδιάρθρωση).
Αυτή η λύση είναι η πιο ελκυστική με την πρώτη ματιά. Φαίνεται πολιτισμένη. Επίσης έχει και το προηγούμενο του Ντουμπάι που ένα μεσημέρι Παρασκευής ανακοίνωσε ότι θα καθυστερήσει τις πληρωμές του για 6 μήνες και δεν αντέδρασε κανείς. Όμως στην πράξη και στην ουσία έχει τα ίδια μειονεκτήματα με το πρώτο ενδεχόμενο. Ποιος θα επενδύσει στα ομόλογα της Ιταλίας και της Ισπανίας (και σε φαινόμενο ντόμινο των υπόλοιπων χωρών) αν δεν είναι βέβαιος ότι θα πάρει τα χρήματά του; Ακόμα και το επιτόκιο δανεισμού της Γερμανίας θα εκτοξευτεί.

Η πλέον ανώδυνη για τους Ευρωπαίους λύση είναι η 2η. Με ένα μικρό κόστος, γιατί το ελληνικό χρέος δεν είναι τεράστιο σε απόλυτα νούμερα, μπορούν να δείξουν ότι κανένας επενδυτής δεν πρόκειται να χάσει επενδύοντας σε Ευρώ. Επίσης επιβάλλοντας αυστηρά μέτρα στην Ελλάδα αποτρέπουν τις άλλες χώρες να συμπεριφερθούν το ίδιο ανεύθυνα. Βασική παράμετρος είναι να μην χαθεί όμως η κοινωνική συνοχή, καθώς μια τέτοια απώλεια θα μπορούσε να καταλήξει στην πλήρη αποδόμηση μέσω της ανεξέλεγκτης βίας.

Δεν βρίσκομαι μέσα στο μυαλό των Ευρωπαίων πολιτικών, αν και πιστεύω ότι αυτά τα έχουν υπόψη τους. Οι αποφάσεις τους σίγουρα λαμβάνονται με κριτήριο την εσωτερική κατανάλωση και το πολιτικό κόστος/όφελος Τελικά πιστεύω ότι η πραγματικότητα των αγορών θα τους υποχρεώσει να καταλήξουν στην 2η λύση. Επίσης, ο βαθμός πίεσης θα οριστεί από την κοινωνική αντίδραση στο εσωτερικό της Ελλάδας. Αν κάποια στιγμή ο έλεγχος αρχίσει να χάνεται υπάρχει η διέξοδος των εκλογών. Μετά θα υποχρεωθούν να αφήσουν την κατάσταση ως έχει και να εκτονώσουν την πίεση.

Σε κάθε περίπτωση δεν θα φτάσουμε σε επίπεδα εξαθλίωσης. Αυτό που φοβάται ο κόσμος δεν πρόκειται να γίνει. Ακόμα και στο 1ο ενδεχόμενο, ακόμα και με μια αποπομπή (απίθανο) από την ΕΕ και το Ευρώ, η κατάσταση θα έφτανε σε εξομάλυνση σύντομα. Η καταστροφή έχει διάφορα ονόματα (πόλεμος, σεισμός, τσουνάμι), αλλά οικονομική καταστροφή δεν υπάρχει. Δείτε άτομα που καταστράφηκαν οικονομικά πριν δέκα χρόνια. Μήπως όλοι τώρα είναι μια χαρά (έστω και λιγότερο πλούσιοι);

Ο φασισμός της ΕΣΗΕΑ στα ΜΜΕ

Αυτές τις μέρες οι δημοσιογράφου απεργούν. Και απεργούν όλοι. Χωρίς καμμία εξαίρεση.

Κάποτε, την επόμενη μιας άλλης απεργίας, άκουσα δημοσιογράφους στο Βήμα FM που παίνευαν το κίνημά τους για την καθολική συμμετοχή που τους ξεχωρίζει από άλλους εργαζόμενους που δεν παρουσιάζουν αντίστοιχη υπευθυνότητα.

Το πιο εντυπωσιακό το άκουσα αρκετή ώρα πριν από τον ίδιο ραδιοσταθμό (αντιστρέφω χρονικά τη ροή εσκεμμένα). Δημοσιογράφος προηγούμενης εκπομπής έψεγε την ΕΣΥΕΑ για την μόνιμη επιλογή της να απεργεί την ταυτόχρονα με τους υπόλοιπους εργαζόμενους, με αποτέλεσμα να μην καλύπτονται οι λαϊκές συγκεντρώσεις τηλεοπτικά την ίδια μέρα, αλλά και στα έντυπα την επόμενη. Στην διαμαρτυρία του προσέθεσε και το ακόλουθο:

Οι δημοσιογράφοι δεν μπορούν να μην απεργήσουν όταν το εξαγγείλει η ΕΣΗΕΑ. Όποιος τολμήσει να εμφανιστεί στη δουλειά του αποβάλλεται από την ΕΣΗΕΑ και χάνει όλα τα ασφαλιστικά του δικαιώματα...

Ειδικά το τελευταίο υποθέτω ότι είναι αντισυνταγματικό και παράνομο. Δεν μπορεί να χάνει τα δικαιώματα για τα οποία έχει υποστεί κρατήσεις και αντιστοιχούν σε πραγματικό χρόνο εργασίας. Έστω η αποβολλή από την Ένωση Συντακτών μπορεί να έχει μια βάση (κι αυτή φασιστική/σταλινική), αλλά η απώλεια της ασφάλισης είναι πέρα από κάθε λογική.

Προφανώς η ΕΣΗΕΑ καταφέρνει με την ανοχή της πολιτείας να κρατάει όλο το κοπάδι μαντρωμένο. Γιατί έτσι αντιμετωπίζει τους δημοσιογράφους, σαν ζώα...

Υπουργείο Αγάπης

Υποθέτω ότι πολλοί ή τουλάχιστον κάποιοι θα έχουν διαβάσει το 1984 του George Orwell. Αναφερόταν αλληγορικά στην λειτουργία του Σοβιετικού καθεστώτος όταν θα έφτανε στην απόλυτη ωρίμανσή του. Όταν θα κατέληγε στον άριστο φασισμό.
Μέσα στις περιγραφές υπάρχουν τα διάφορα υπουργεία: αλήθειας, υπεύθυνο για την αποπροσανατολιστική προπαγάνδα, και αγάπης, υπεύθυνο για την επαναφορά των πολιτών στον «σωστό» δρόμο. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνταν στο δεύτερο ήταν τα απόλυτα βασανιστήρια, εμπλουτισμένα με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, όπως την περιγράφει η φαντασία του Orwell για το μελλοντικό (για τον ίδιο) 1984.
Πρόσφατα, όμως, είχαμε μία καταγγελία που η περιγραφή θυμίζει έντονα το οργουελικό περιβάλλον. Ρίξτε μια ματιά σε αυτό το link.
Ένα στέλεχος του Συνασπισμού περιγράφει τις ώρες που πέρασε εντός του 12ου ορόφου του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη (λίγο «οργουελικός» ο τίτλος, δεν βρίσκετε;) επειδή έμοιζε σε κάποιον άλλο.
Χωρίς λόγο καταχεριάστηκε από κουκουλοφόρους, μάλλον αστυνομικούς (δεν του έδειξαν ποτέ κάποια ταυτότητα/διακριτικό), προσαγωγή/απαγωγή, εκγύμνωση μπροστά σε μισή ντουζίνα άτομα και στο τέλος να ακούει από διπλανές αίθουσες ουρλιαχτά από άλλους που δεν είχαν τόσο «καλή» μεταχείρηση.

Να σημειώσω ότι δεν έχω ψηφίσει ποτέ τον Συνασπισμό/ΣΥΡΙΖΑ (όχι ότι το θεωρώ κακό!), ούτε καν έχω γνωστούς από τον αναρχο/αντιεξουσιαστικό χώρο. Το πληροφορήθηκα από τον πιτσιρίκο.