Οπλοφορία

Με έναυσμα από την ανάρτηση στο blog του Βαγγέλη Παλμου, θα προσπαθήσω να εξετάσω το θέμα της οπλοφορίας και του αντίστοιχου δικαιώματος.
Ως δικές μου αρχές και αξιώματα, θέτω τα παρακάτω, που δεν είναι απαραίτητο να γίνουν αποδεκτά από τον κάθε αναγνώστη:

• Διαφωνώ με κάθε περίπτωση επιθετικής βίας.
• Η βία δεν είναι δυνατόν να διευθετηθεί μόνο με μη βίαιους τρόπους. Δηλαδή, δεν είναι πάντοτε  εφικτό να αποφύγουμε τη χρήση της.
• Ως βία ορίζω μόνο την φυσική. Παρακάτω δεν αναφέρομαι σε ψυχολογική βία, οικονομική βία, νομική βία κ.λπ.

Οι παραδοχές αυτές μπορούν να γίνουν αντικείμενο συζήτησης, αλλά προς οικονομία χώρου δεν θα θεμελιωθούν σε αυτό το κείμενο.

Ιδανικά θα ήθελα να μην υπάρχουν όπλα. Εναλλακτικά, η κατοχή τους να περιορίζεται σε όργανα που αναγνωρίζονται ως απαραίτητα από το κοινωνικό σύνολο, δηλαδή την αστυνομία και τον στρατό (εντελώς ιδανικά, ούτε καν εκεί). Αυτό επιχειρεί να επιτύχει η νομοθεσία και να εφαρμόσει η αστυνομία.

Δυστυχώς, όμως, η πραγματικότητα ορίζεται από αμείλικτη λογική, η οποία στην περίπτωση της οπλοκατοχής δεν επηρεάζεται από κβαντικού τύπου αβεβαιότητες. Όταν ο νόμος ορίζει ότι η οπλοφορία και η οπλοκατοχή απαγορεύεται το αποτέλεσμα είναι το εξής:

• Οι νομιμόφρονες πολίτες δεν οπλοφορούν. Ακόμα κι αν έχουν άδεια οπλοφορίας, το όπλο το περιορίζουν όπως προβλέπει ο νόμος με αποτέλεσμα να μην είναι διαθέσιμο σε περίπτωση που προκύψει ανάγκη χρήσης του.
• Οι παραβάτες, εξ ορισμού, δεν πρόκειται να λάβουν υπόψη το νόμο και θα αποκτήσουν όπλο εφόσον αυτό τους είναι χρήσιμο στη δράση τους και εύκολο (οικονομικό, διαθέσιμο) στην απόκτησή του.

Ως αποτέλεσμα τα παραβατικά στοιχεία υπερτερούν σε ισχύ έναντι των νομιμοφρόνων πολιτών. Όταν κάποιος εισέρχεται σε ιδιωτικό χώρο για κλοπή ή ληστεία, ή επιχειρεί σε δημόσιο χώρο εναντίον απλών πολιτών, γνωρίζει ότι η αντίσταση που θα βρει είναι πιθανότατα ελάχιστη.

Συνεπώς η νομιμοποίηση της οπλοφορίας θα εξοπλίσει τους νομιμόφρονες πολίτες έναντι των ήδη εξοπλισμένων παραβατών.

Φυσικά, κάθε επιλογή έχει και τα μειονεκτήματά της. Πχ, η γενική παρουσία όπλου σε μια οικογένεια ενδέχεται να καταλήξει σε τραγικά περιστατικά με ποικίλους τρόπους. Τα υπέρ και τα κατά πρέπει να «ζυγιστούν». Αυτό είναι δύσκολο να γίνει σε μια εξιδανικευμένη ανάλυση.

Πιο αξιόπιστο είναι να εξεταστεί το αποτέλεσμα σε κοινωνίες όπου η οπλοφορία είναι γενικά αποδεκτή. Για παράδειγμα στις ΗΠΑ, το αυξημένο ποσοστό οπλοφορίας ενοχοποιείται για την αυξημένη εγκληματικότητα. Όμως ο σκηνοθέτης Michael Moore, στο ντοκιμαντέρ του "Bowling for Columbine" τεκμηρίωσε ότι η εγκληματικότητα δεν είναι αποτέλεσμα της οπλοκατοχής. Έφερε για παράδειγμα τον Καναδά, όπου το ποσοστό οπλοκατοχής είναι μεγαλύτερο, χωρίς να υπάρχει αντίστοιχο πρόβλημα αυξημένης εγκληματικότητας.

Ο Michael Moore απέδωσε την αυξημένη εγκληματικότητα στο φόβο. Η δική μου ερμηνεία είναι διαφορετική, αν και χωρίς ιδιαίτερη σημασία για το θέμα της οπλοκατοχής. Η άποψή μου βασίζεται στο γεγονός ότι κατά την διακυβέρνηση του Bill Clinton η εγκληματικότητα μειώθηκε κατακόρυφα. Έχω διαβάσει έρευνες που δείχνουν ότι μειώθηκε σε όλες τις ΗΠΑ κατά 2~2.5 φορές και σε πολιτείες με προηγούμενα αυξημένα ποσοστά εγκληματικότητας (πχ Νέα Υόρκη) έως 4 φορές. Η μείωση αυτή έγινε παράλληλα με την μείωση της ανεργίας στα χαμηλότερα ποσοστά στην ιστορία της χώρα. Επίσης το χάσμα αποδοχών μεταξύ των ανώτερων και των μεσαίων στρωμάτων μειώθηκε ελαφρά (δικαιότερη κατανομή του πλούτου).

Αυτό δείχνει ότι το ποσοστό της εγκληματικότητας είναι ανεξάρτητο της οπλοφορίας. Η εγκληματικότητα σε μικρές ομάδες είναι γενικά αποτέλεσμα της απελπισίας και το οργανωμένο έγκλημα συνήθως έχει σχέση με τον αυξημένο κρατισμό (άλλο θέμα αυτό!)

Επιστροφή στο ΣΥΡΙΖΑ

Ο προβληματισμός μου για την ψήφο μου στις προσεχείς εκλογές συνεχίζεται αμείωτος. Προσπαθώ να απομονώσω τα συναισθήματα φόβου και οργής, ώστε να μεγιστοποιήσω την πιθανότητα να επιλέξω γόνιμα.

Η ΝΔ θα ήταν η επιλογή μου μόνο ως αποτέλεσμα ωμού εκβιασμού από την πλευρά των Ευρωπαίων. Τους θεωρώ, μαζί με το ΠΑΣΟΚ, τους καταστροφείς της Ελλάδας. Λεηλάτησαν με τον χειρότερο τρόπο το κράτος. Επέβαλλαν την χείριστη μορφή κρατισμού, διοχετεύοντας όλους τους πόρους προς τους κύκλους τους. Επέτρεψαν τις απίστευτες υπεξαιρέσεις που περιγράφει ο Κώστας Βαξεβάνης, με πλήρη στοιχεία, στο προηγούμενο τεύχος του HOT DOC. Είναι πραγματικά συγκλονιστικός ο τρόπος που καταχράστηκαν οι ίδιοι οι τραπεζίτες τις, πλέον παραπαίουσες, τράπεζές τους. Μπορεί να προσπαθεί να πείσει ότι εκφράζουν τον φιλελευθερισμό, αλλά οι πράξεις τους αποδεικνύουν ότι αποτελούν υποκριτικούς υπερκρατιστές. Επίσης οι θέσεις τους στα θέματα των πολιτικών ελευθεριών είναι σε αντίθεση με τις δικές μου. Άλλωστε η συστράτευση όσων φασιστικών στοιχείων διέθετε ο ΛΑΟΣ είναι μία ακόμα ένδειξη.

Με τον ΣΥΡΙΖΑ συμφωνώ σε πολλά. Στις πολιτικές ελευθερίες, στην εξωτερική πολιτική, στην ασφάλεια (που τοποθετείται κάτω από την ελευθερία) και κυρίως στο γεγονός ότι τα στελέχη του είναι "καθαρά". Βρίσκονται σε ένα κόμμα που μέχρι πριν 3 χρόνια βρισκόταν στα όρια να βρεθεί εκτός βουλής. Αν ήθελαν "οφέλη" θα είχαν κάνει τη γνωστή διαδρομή προς το ΠΑΣΟΚ.

Στον οικονομικό τομέα διαφωνώ με τις γενικές σοσιαλιστικές διακηρύξεις τους. Όμως, οι σημερινές θέσεις τους, όπως εκφράζονται από τον κ.Δραγασάκη τόσο στο επίσημο site, όσο και στην απάντησή του σε γνωστό blog, είναι άρτιες και εμπεριστατωμένες. Αν δει κανείς τον πρόεδρο Obama σε αυτό το video, νομίζει ότι έχει ενταχθεί στο ΣΥΡΙΖΑ (χρειάζονται άλλωστε κάποιον που να μιλάει σωστά Αγγλικά :).

Με την Δράση του Στ.Μάνου συμφωνώ απόλυτα. Όπως και με το κόμμα των Πειρατών. Όμως, σε αυτή τη φάση θεωρώ πιο σημαντικό να πάρει την 1η θέση ο ΣΥΡΙΖΑ, να περάσουμε στην απλή αναλογική και μετά θα μπορούμε να ψηφίζουμε ελεύθερα όποιο κόμμα θεωρούμε ότι βρίσκεται πιο κοντά στις θέσεις μας. Η απλή αναλογική είναι απαραίτητη για την πολιτική αναμόρφωση της χώρας. Βραχυπρόθεσμα γιατί καταβαραθρώνει τα δύο κόμματα που κατέστρεψαν την Ελλάδα και μακροπρόθεσμα γιατί θα καταστήσει τόσο τα κόμματα (μικρά και μεγάλα) όσο και τους πολίτες περισσότερο υπεύθυνους.

Ο φόβος για την παραμονή στο Ευρώ παραμένει. Όμως δεν βλέπω πως μπορεί να υπάρξει επόμενη μέρα με τα διεφθαρμένα κόμματα που κατάντησαν την Ελλάδα στον ευτελισμό που βιώνουμε.

Η ελπίδα με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πιο ισχυρή από το φόβο.

Πορεία Τρόμου

Οι εγκληματίες που εκφράζουν το μίσος ενάντια στους ανθρώπους, μπήκαν στη βουλή και πλέον κάνουν εκτεταμένες πορείες τρόμου. Πάντα έκαναν πορείες τρόμου, αλλά τώρα είναι εκτεταμένες.

Στις εκλογές που έρχονται, άλλοι μπορεί να επιλέξουν βάσει του φόβου που προκαλεί η εξωτερική αντίδραση, ή βάσει της οργής ενάντια σε όσους μας έφεραν εδώ. Θα καταλάβω όλους όσους ψηφίσουν με όποιο κριτήριο.

Χρέος όμως έχουμε να διώξουμε από τη βουλή το μίσος, τον τρόμο και τον σκληροπυρηνικό φασιμό.

Η χρυσαυγίτες δεν έχουν θέση στην εκπροσώπηση ενός λαού που πιστεύει στη Δημοκρατία, την Ελευθερία και στην Αξία της Ανθρώπινης Ζωής.

Οργή & Φόβος

Στις εκλογικές αναμετρήσεις του παρελθόντος βλέπαμε το 1ο κόμμα να συγκεντρώνει 41~48% και το 2ο τουλάχιστον 33%. Αυτή η πόλωση επιτυγχανόταν με ταυτόχρονη χρήση διάφορων μεθόδων.

Μία παράμετρος ήταν ότι τα δύο κόμματα απευθύνονταν μέσω της καμπάνιας τους στην ελπίδα και στο όραμα για το μέλλον. Η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο βρισκόταν στην ψυχοσύνθεση των περισσότερων ανθρώπων.

Σήμερα, όμως, πάρα πολλοί άνθρωποι είναι απελπισμένοι. Όποιος μιλάει για ένα καλύτερο αύριο δεν μπορεί να πείσει. Μεγάλα τμήματα του εκλογικού σώματος ανταποκρίνονται καλύτερα είτε σε καμπάνιες προσανατολισμένες στην οργή, είτε στο φόβο.

Συνεπώς δεν μπορεί να κατευθυνθεί μια προεκλογική εκστρατεία με τρόπο που να απευθύνεται σε ένα ποσοστό 50-60%, καθώς δεν είναι εφικτό να εκφράσεις θέσεις που να στοχεύουν στην οργή και στο φόβο ταυτόχρονα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μια εικόνα που πείθει όσους αισθάνονται οργή. Η ΝΔ βασίζεται στο φόβο για την καταστροφή σε περίπτωση που βγούμε εκτός Ευρώ. Την ελπίδα την αναφέρουν όλοι, αλλά ουσιαστικά κανείς δεν φαίνεται να κερδίζει κάτι. Η απελπισία είναι ανίκητη σήμερα.

Η πρώτη θέση θα κριθεί από το ποιο συναίσθημα θα υπερισχύσει. Ο φόβος και η ανάγκη αυτοσυντήρησης, ή η οργή και η διάθεση τιμωρίας;

Προσωπικά θα ήθελα να ψηφίσω ψύχραιμα ένα φιλελεύθερο κόμμα (πχ ΔΗΞΑΝ-Δράση, Πειρατές), αλλά με έχει καταλάβει ο φόβος και οδεύω προς τους διαπλεκόμενους καταστροφείς της ΝΔ. Άλλες στιγμές διαθέτω οργή (και άγνοια κινδύνου) και θέλω να ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η επιλογή στηρίζεται και από τη λογική ότι είναι σημαντικότερο να εξαφανίσουμε τα δύο κόμματα που λεηλάτησαν τη χώρα, ενώ η σοσιαλιστική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορέσει να εφαρμοστεί λόγω των ενστάσεων της τρόικας.

Αντίθετα το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ συνέχισαν την λεηλάτηση του δημοσίου χρήματος ακόμα και μέσα στο 2012 (προσλήψεις 2340 ατόμων στα ΕΛΤΑ, αύξηση στον κομματικό μηχανισμό που προσλήφθηκε στα υπουργεία, τραπεζικά δάνεια σε μη βιώσιμες επιχειρήσεις και ΜΜΕ και πόσα άλλα...)

Κάποιοι λένε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το νέο ΠΑΣΟΚ. Αυτό δεν ισχύει. Στο ΠΑΣΟΚ στεγάζεται μεγάλη μερίδα της εγχώριας διαφθοράς. Όποιος ήθελε να συμμετάσχει στη διαπλοκή θα έπρεπε να επιλέξει ένα από τα δύο κόμματα εξουσίας ώστε να αποκομίσει ωφέλη. Ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι πριν 2 χρόνια ήταν κόμμα του 4% με κίνδυνο να μείνει εκτός βουλής. Συνεπώς οι άνθρωποι που επέλεξαν να βρίσκονται εκεί δεν το έκαναν με υστεροβουλία.

Μπορεί το πρόγραμμά τους να έχει σημαντικές αδυναμίες, αλλά για διαφθορά δεν μπορούν να κατηγορηθούν. Ούτε καν για ροπή προς αυτήν.

Αντίθετα η ΝΔ (που δυστυχώς μάλλον τελικά θα ψηφίσω ως εκβιαζόμενος) είναι βρώμικη μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Όπως φυσικά και το ΠΑΣΟΚ. Αλλά αυτοί πλέον βρίσκονται στο περιθώριο. Η δική μου επιλογή θα γίνει βάσει του φόβου. Δυστυχώς οι απειλές από την Ευρώπη και η ανεύθυνη αντιμετώπιση από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ έχει το αποτέλεσμά της...

Ο πίνακας είναι από το έργο "Anger to Fear" της Tanya Collins.

Ψηφίζοντας αυτούς που μας κατέστρεψαν

Το τελευταίο καιρό οι πολιτικοί μας κατηγορούνται ότι κάνουν τη μια κολωτούμπα μετά την άλλη. Ως ψηφοφόρος θα ακολουθήσω αυτή τη μόδα.

Μετά την σκέψη για τη Δράση, την επιλογή των πειρατών την 6η Μαΐου και την σκέψη για ΣΥΡΙΖΑ, αναθεωρώ. Καταλήγω να ψηφίσω αυτούς που με την διαπλοκή και τη λεηλάτηση του Ελληνικού δημοσίου έφεραν την καταστροφή. Ψηφίζοντας με φόβο για την έξοδο από την Ευρωπαϊκή οικογένεια καταλήγω στην Νέα Δημοκρατία. Ένα κόμμα που αποτελεί την λεγόμενη "πατριωτική" δεξιά, που δεν έχει καμία σχέση με τον οικονομικό (αλλά πολύ περισσότερο με τον πολιτικό) φιλελευθερισμό. Ένα κόμμα που επαναφέρει στο μέγιστο δυνατό τα φασιστικά στοιχεία από το ΛΑΟΣ.

Δεν είναι δυνατόν να διακινδυνέψω να απολέσουν τα παιδιά μου την δυνατότητα να μπορούν να σπουδάσουν και να εργαστούν ελεύθερα σε όποια χώρα της Ευρώπης θέλουν. Να χαθούν οι αξίες πάνω στις οποίες είναι δομημένη η Ευρώπη.

Δυστυχώς, ο Σύ.Ριζ.Α αποδεικνύει ότι δεν θέλει να δει την πραγματικότητα και ο κ.Τσίπρας καθημερινά εμφανίζεται όλο και πιο αδιάλλακτος. Και δεν πιστεύω ότι έχουμε την δυνατότητα να διαπραγματευτούμε από τόσο αδύναμη θέση με επιθετικότητα και σθένος (για να μην πω βλακεία - άκου... Ολαντρέου!). Μόνο με την λογική των αριθμών μπορούμε να διαπραγματευτούμε.

Πράγματι το 2ο μνημόνιο δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Η πρώτη του διάταξη για την δημιουργία ενός λογαριασμού εσόδων από τον οποίο θα κάνουν ανάληψη πρώτοι οι δανειστές, δεν μπορεί να αποδειχθεί βιώσιμη. Σίγουρα θα καταρεύσει, με κίνδυνο να ακολουθήσει ολόκληρο το κοινωνικό και οικονομικό οικοδόμημα της χώρας, όσο σαθρό κι αν είναι.

Προτιμώ όμως, μια κυβέρνηση που θα προσπαθήσει να το εφαρμόσει και θα αποτύχει, ώστε η επαναδιατύπωσή του να είναι αυτονόητη, παρά να ακολουθήσουμε μια επιθετική τακτική για την άμεση τροποποίησή του. 

Συνεπώς, δεν μπορώ να επιλέξω τον Συ.Ριζ.Α. Όσο κι αν διαφωνώ, όσο κι αν σιχαίνομαι την Νέα Δημοκρατία, φοβάμαι ότι δεν υπάρχει εναλλακτική.

Αν διάλεγα χωρίς φόβο, πιθανότατα θα ψήφιζα την συνεργασία Δράσης-Δημιουργίας Ξανά. Ή ακόμα καλύτερα τους Πειρατές.

Όμως η ψήφος μου ορίζεται από τον φόβο. 

Και ναι. Δεν είμαι "παλικάρι", ούτε "λεβέντης". Στην τέχνη του πολέμου, ο Son Tzu λέει ότι δεν κάνεις μάχη αν δεν γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι θα την κερδίσεις. 

Αυτό το blog είναι μια καταγραφή των σκέψεών μου. Αν αλλάξω (πάλι) γνώμη, θα ξαναεκραστώ εδώ. Έχω κάνει λάθος στις εκτιμήσεις μου και παλαιότερα. Μου αρέσει όμως να διαβάζω και να θυμάμαι που η συλλογιστική που αστόχησε.

Ο φιλελεύθερος που θα ψηφίσει Συ.Ριζ.Α

Ο πυρήνας και η ουσία αυτής της ανάρτησης είναι η επιλογή μου να ψηφίσω Συ.Ριζ.Α στις επόμενες εκλογές. Αυτό μπορεί να ακούγεται εξωφρενικό για έναν φιλελεύθερο, δεδομένου του ριζοσπαστικά σοσιαλιστικού προσανατολισμού του κόμματος.

Όμως η σκέψη μου συνίσταται στα ακόλουθα (γράφω σε άξονες μια και είναι της μόδας:)

1. Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ έχουν δημιουργήσει ένα δίκτυο λεηλάτησης της χώρας μέσω ενός πανίσχυρου κρατικοκεντρικά προσανατολισμένου συστήματος το οποίο περιλαμβάνει τα ΜΜΕ, τις τράπεζες και την εσωτερική διαπλοκή των κομμάτων τους. Μέσω αυτού του συστήματος γίνεται η διοχέτευση του χρήματος σε μη βιώσιμες επιχειρήσεις οι οποίες δεν θα μπορούσαν ποτέ να σταθούν σε μία οικονομία που βασίζεται στην ελεύθερη συμφωνία των συναλλασόμενων μερών.

2. Μέσω του παραπάνω συστήματος έχουν χορηγηθεί δάνεια σε μη βιώσιμες επιχειρήσεις, οι οποίες όμως διαθέτουν επικοινωνιακή ισχύ. Αντί τα χρήματα από τα δάνεια να αξιοποιηθούν στις βιώσιμες και υγιείς επιχειρήσεις, αυτά έχουν κατατεθεί στο εξωτερικό. Συνεπώς οι επιχειρηματίες τους θα ήθελαν την εισαγωγή νέου τοπικού νομίσματος, και την συνακόλουθη υποτίμηση, προκειμένου να ξεχρεώσουν τις επιχειρήσεις τους με ένα κλάσμα των χρημάτων που τους χορηγήθηκαν. Επειδή αυτοί έχουν γίνει "ένα" με τις τράπεζες και τα κόμματα (η λεγόμενη διαπλοκή) θεωρώ πιο πιθανό να μας βγάλουν από το ευρώ η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, παρά ο Συ.Ριζ.Α που κατηγορείται από αυτά τα ΜΜΕ. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του George Soros στο Spiegel: "Powerful business groups want to pay their tax arrears in drachmas, not in euros, and they own many newspapers."

3. Ο Συ.Ριζ.Α επαγγέλεται πλήρεις ατομικές και πολιτικές ελευθερίες, με τις οποίες συμφωνώ 100%.

4. Επαγγέλεται και ένα "υγειές" κρατικό μοντέλο το οποίο σε αντίθεση με το σημερινό που προστατεύει τους ισχυρούς ημέτερους της διαπλοκής, θα προστατεύει τον απλό πολίτη. Με αυτό διαφωνώ. Και ο Α.Παπανδρέου με το ΠΑΣΟΚ του 1981 ξεκίνησαν με τέτοιες καλές προθέσεις και καταλήξαμε στο σημερινό τέρας. Όμως με καθησυχάζει το γεγονός ότι το συνολικό πρόγραμμα είναι εντελώς ανεφάρμοστο. Συνακόλουθα είναι πιο πιθανό να έχουμε μια αδρανή και ανίκανη κυβέρνηση που θα καταλήξει στο επιχειρηματικό laissez-faire παρά σε ένα σκληρά κρατικά ελεγχόμενο οικονομικό σύστημα.

5. Σε ενίσχυση του (4) θεωρώ πως είναι το γεγονός ότι μια ακραία σοσιαλιστική στροφή είναι ανεπιθύμητη στην συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. Στις περιπτώσεις που εφαρμόστηκαν αυτά τα συστήματα (ΕΣΣΔ, Κίνα, Β.Κορέα, Κούβα) οι λαοί όχι μόνο τα επιθυμούσαν (κακό του κεφαλιού τους) αλλά ήταν πρόθυμοι να χύσουν ποταμούς αίματος προκειμένου να τα εφαρμόσουν. Επίσης μια τέτοια στροφή, ακόμα και σύμφωνα με τις θέσεις του Συ.Ριζ.Α, θα απαιτούσε την διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Συνεπώς ο κίνδυνος εφαρμογής του Σοσσιαλιστικού μοντέλου είναι ανύπαρκτος.

6. Στο φόβο ότι αν βγει ο Συ.Ριζ.Α. θα υπάρξει πρόβλημα ρευστότητας στις τράπεζες (bank run) και κατάρευση, η απάντηση είναι απλή και έχει επαναληφθεί. Πρόκειται για τον μηχανισμό Ε.L.A. (Emergency Liquidity Assistance) κατά την οποία η τοπική κεντρική τράπεζα (εν προκειμένω η Τράπεζα της Ελλάδος) τυπώνει χρήμα και προσφέρει ρευστότητα (αντί collateral) στις εμπορικές τράπεζες. Αυτός ο μηχανισμός ενεργοποιήθηκε πέρυσι στην Ελλάδα και στην Ιρλανδία.

Συνεπώς θα ψηφίσω αυτό το κόμμα με το οποίο συμφωνώ στις ανθρωπιστικές αξίες και στις πολιτικές ελευθερίες και διαφωνώ στο οικονομικό πρόγραμμα, το οποίο πλέον ουσιαστικά προσδιορίζεται από την ΕΕ. Τελικά, η δυνατότητα ανατροπής των δύο κομμάτων που λεηλάτησαν την Ελλάδα είναι ο παράγοντας με τη μέγιστη βαρύτητα που θα οδηγήσει την ψήφο μου.

Μελλοντικά, αν πράγματι διαλυθούν αυτά τα κόμματα, θα ψηφίσω ένω υγιές φιλελεύθερο κόμμα όπως αυτό του Στέφανου Μάνου ή ένα εντελώς σύγχρονο κόμμα όπως αυτό των πειρατών.

Δυστυχώς, όμως, πιστεύω ότι από αυτές τις εκλογές θα βγει ενισχυμένη η ΝΔ. Και τότε τα σενάρια είναι δύο:

Το καλό: Μας δίνει η ΕΕ κονδύλια για ανάπτυξη, τα οποία τα διοχετεύει η κυβέρνηση κατά το δοκούν (όπως γίνεται ως τώρα) και μετά από μερικά χρόνια ελπίδας θα επιστρέψουμε εκεί που είμασταν το 2009.

Το κακό: Δεν μας δίνουν τίποτε και η ΝΔ βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να ικανοποιήσει τις επιθυμίες της διαπλοκής και να μας βγάλει άμεσα εκτός Ευρώ.

Μοναδική λύση: Ψηφίζω το κόμμα που ίσως βγάλει από τη σκηνή τον καταστροφικό δικομματισμό.

Επιλογή 6ης Μαΐου: ΠΕΙΡΑΤΕΣ

Μετά από μία ανώδυνη ταλάντευση κατέληξα στη επιλογή της ψήφου μου: Πειρατές.

Ξέρω ότι ψηφίζω ένα κόμμα που ενδεχομένως να μην περάσει το 0.5%. Όμως και μόνο η ύπαρξή του στη χώρα μας είναι επιτυχία. Και μόνο το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι δραστηριοποιήθηκαν πολιτικά στον γόνιμο τεχνολογικό τομέα, χωρίς καμία εξάρτηση και καμία ελπίδα κέρδους μέσω διαπλοκής, είναι επιτυχία.

Είναι (σχεδόν) όλοι τους νέοι άνθρωποι. Μου είναι παντελώς άγνωστοι, αλλά αυτό δεν είναι αρνητικό. Δυστυχώς στην Ελλάδα η δημοσιότητα συνοδεύεται και από διαπλοκή. Αν δεν είσαι αρεστός στο κατεστημένο των ΜΜΕ (+τράπεζες+πολιτικούς) δεν προβάλλεσαι. Δείτε πχ την Κοινωνική Συμφωνία (ποια;) των Κατσέλη, Καστανίδη. Πήραν θέση ενάντια στα συμφέροντα της διαπλοκής και δεν ακούγεται ούτε ψίθυρος.

Αυτοί δυστυχώς είναι χαμένοι. Οι πειρατές όμως δεν είναι. Η διαφορά μεταξύ τους είναι ότι οι πειρατές είναι άνθρωποι τεχνολογικά καταρτισμένοι και με την χρήση των κοινωνικών δικτύων μπορούν και αυτοπροωθούνται. Αυτή η ικανότητα επιβίωσης κάνει τη διαφορά. Ένα είδος φυσικής επιλογής. 

Οι θέσεις τους είναι πολύ κοντά στις δικές μου. Μάλιστα στον κρίσιμο τεχνολογικό τομέα ταυτίζονται. Αυτή είναι μια κρίσιμη διαφορά που δεν την έχουν εντοπίσει τα περισσότερα κόμματα (αν και κάποια κεντρώα ή αριστερά κόμματα τα αναφέρουν στο πρόγραμμά τους) και η σημασία τους είναι τεράστια. Ακόμα και για τη γιαγιά που δεν έχει δει υπολογιστή, αν τα δεδομένα της θα είναι προστατευμένα και αν η ανάπτυξη τεχνολογιών γίνεται με ελεύθερες/ανοικτές διαδικασίες, χωρίς παράλογα βάρη (όπως πατέντες λογισμικού) κάνει διαφορά στη ζωή της. Η τεχνολογία πλέον μας αφορά όλους, είτε έχουμε είτε δεν έχουμε υπολογιστή, λογαριασμό στο facebook και email.

Αντιγράφω από τις θέσεις τους:

Στο Κόμμα Πειρατών Ελλάδας πιστεύουμε πως οι ακρογωνιαίοι λίθοι της Κοινωνίας της Πληροφορίας πρέπει να είναι:
* Η ελεύθερη πρόσβαση του προσώπου στην ανθρώπινη Γνώση και τον Πολιτισμό.
* Ο σεβασμός της προσωπικής ελευθερίας, της ελευθερίας της έκφρασης, της ιδιωτικής ζωής και του απορρήτου των επικοινωνιών.
* Η προστασία του προσώπου απέναντι στην απεριόριστη συλλογή, αποθήκευση, χρήση και παραχώρηση των προσωπικών του δεδομένων. (πληροφοριακός αυτοκαθορισμός)

Μιλάνε για περισσότερη δημοκρατία και πως αυτή θα επιτευχθεί μέσω της αυξημένης συμμετοχής που γίνεται εφικτή με την χρήση νέων τεχνολογιών.

Για την οικονομία πιστεύουν στο δικαίωμα του κάθε πολίτη να δημιουργεί και να προοδεύει. Τίθονται ενάντια στο μονοπώλια, υπέρ της διαφάνειας (ναι, ναι ξέρω - τα ακούμε κι αλλου!) και υποστηρίζουν ότι με την χρήση της τεχνολογίας όλα αυτά μπορούν να εφαρμοστούν (κι αυτό το λένε κι άλλοι, αλλά οι τεχνολογικά καταρτισμένοι μπορούν όντως να το εφαρμόσουν).

Όσο για το αν είναι χαμένη η ψήφος, θα θυμίσω ότι και στη Γερμανία πριν μερικά χρόνια υπήρχε η ίδια άποψη, αλλά πλέον εκεί οι πειρατές βρίσκονται στην 3η θέση!

Τέλος, μια παλαιότερη ένστασή μου είχε να κάνει με την (πανευρωπαϊκή) επιλογή του ονόματος. Πόσο μακριά μπορεί να πάει ένα κόμμα με το όνομα "Πειρατές"; Άλλωστε παραπέμπει στην παραβατικότητα. Διάβασα (δεν θυμάμαι που) για την επιλογή αυτή. Γίνεται με σκοπό να αλλάξει το νόημα του όρου, όπως αυτός δημιουργήθηκε από τις αμερικάνικες (κυρίως) εταιρείες διανομής ψηφιακού περιεχομένου. Να μην σημαίνει παράβαση, αλλά νομιμότητα.

Ελπίζω να πάνε καλά. Κι αν δεν πάρουν σοβαρό ποσοστό σε αυτές τις εκλογές, ας μην απογοητευτούν. Άλλωστε σε αυτές τις εκλογές το πιο σημαντικό είναι να καταρεύσουν τα κόμματα που έφεραν την Ελλάδα στον γκρεμό και όχι τι ποσοστά θα πάρουν τα υπόλοιπα. Το πιο σημαντικό είναι να μην έχουν αυτοδυναμία (ούτε καν αθροιστικά) το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Γιατί αν έχουν την κυβέρνηση, θα συνεχίσουν να προσλαμβάνουν δικούς τους (όπως έκαναν εντός το 2012 στα ΕΛΤΑ) να τοποθετούν δικούς τους γενικούς γραμματείς εκεί που δεν χρειάζονται με τεράστιους μισθούς και να σπαταλούν τους ελάχιστους πόρους που προκύπτουν από τις ματωμένες θυσίες των Ελλήνων σε δικές τους διοχετεύεις πόρων (και όχι μόνο κομματικές). Αν έχουν έστω και αθροιστική αυτοδυναμία θα κινδυνέψει η επιβίωση της χώρας μας και συνακόλουθα η Ευρωπαϊκή μας συμμετοχή. Κι ας κραυγάζουν για το αντίθετο. Δεν κινδυνεύουμε από την ΔΗΜ.ΑΡ. και τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά από το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ.

Ό,τι κι αν ψηφίσετε, μην ψηφίσετε αυτούς τους δύο.

Καλή επιτυχία στους Πειρατές και σε όσους σκέφτονται ελεύθερα και διαθέτουν ανεκτικότητα.

Εκλογές: Μνημονιακές και αντιμνημονιακές θέσεις

Στις επικείμενες εκλογές τα δύο κόμματα που μοιράστηκαν την εξουσία μεταπολιτευτικά θα προσπαθήσουν να πολώσουν το κλίμα προκειμένου να αυξήσουν τα ποσοστά τους. Αυτό θα επιδιώξουν να το πετύχουν με την κινδυνολογία των συνεπειών μη τήρησης των μνημονίων. Θα υποστηρίξουν ότι η ψήφος στα κόμματα που δεν ψήφισαν τα μνημόνια θα οδηγήσει τη χώρα στη δραχμή και την συνακόλουθη καταστροφή.

Αυτή είναι μια θέση με περισσή υποκρισία. Κατ' αρχήν κόμματα που τάχθηκαν στο αντιμνημονιακό μέτωπο, όπως πχ η Δημοκρατική Αριστερά, έχουν δηλώσει ότι σκοπεύουν να συνεργαστούν μετεκλογικά και να παραμείνουν εντός της νομιμότητας. Και τα μνημόνια πλέον αποτελούν νόμο του κράτους. Φυσικά δεν είναι μόνο η Δημοκρατική Αριστερά που υποστηρίζει αυτή τη θέση. Την ίδια θέση έχει η Δημοκρατική Συμμαχία, όπως και η Δράση του Στέφ.Μάνου που όμως είναι εκτός της σημερινής βουλής.

Ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ, με τις ιδιαίτερα αντιδραστικές τοποθετήσεις, δεν έχει δεσμευτεί ότι σε περίπτωση που συμμετάσχει στην επόμενη κυβέρνηση συνεργασίας θα επιχειρήσει να "κατακρημνίσει" τους υφιστάμενους νόμους του κράτους. Επίσης αυτοπροσδιορίζεται ως Ευρωπαϊκό κόμμα με ριζοσπαστική προοπτική. Αυτό δεν συνεπάγεται ότι σε περίπτωση που αποκτήσει ισχύ μέσω του εκλογικού αποτελέσματος θα προωθήσει την μονομερή (από πλευράς Ελλάδας) αθέτηση των υφιστάμενων συμφωνιών (όπως πχ ισχυρίζεται το ΚΚΕ).

Η πραγματικότητα όμως είναι ότι τα μνημόνια καταρρέουν από μόνα τους. Ακόμα και στην υποθετική περίπτωση που το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, τα κόμματα που συμμετείχαν στην αρχιτεκτονική των μνημονίων, πάρουν πχ 51% και απόλυτη αυτοδυναμία, τα μνημόνια δεν θα είναι αυτομάτως εφαρμόσιμα. Δεν σημαίνει ότι θα καταφέρει η Ελλάδα να επιτύχει τους στόχους των εσόδων και τις αντίστοιχες δημοσιονομικές προβλέψεις.

Η αιτία δεν είναι αν η Ελλάδα έχει την βούληση να τα εφαρμόσει. Οι δημοσιονομικές προβλέψεις των μνημονίων δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν εφαρμόσιμες. Αυτό το γνωρίζουν όλοι οι οικονομολόγοι. Ακόμα και οι "τροϊκανοί".

Η πρόβλεψη ότι η Ελλάδα θα έχει χρέος 120% το 2020 είναι από μόνη της αίολη. Μέσω της διαδικασίας του PSI και με επέκταση αυτής, θα ήταν εφικτό να έχουμε ένα χρέος μικρότερο του 80% και να αρχίσουμε να είμαστε βιώσιμοι. Αυτό όμως θα πυροδοτούσε μια τεράστια κρίση.

Αν η ΕΕ και το ΔΝΤ υποστήριζαν ότι η Ελλάδα θα πρέπει να φτάσει το χρέος της σε επίπεδα κάτω του 120% για να γίνει βιώσιμη, θα ήταν μια έμμεση (ή και σχεδόν άμεση) παραδοχή ότι η Ιταλία με το χρέος της στο 120% δεν είναι βιώσιμη. Τότε φυσικά δεν θα ήταν δυνατή η χρηματοδότηση της ανακύκλωσης του χρέους της Ιταλίας και η κατάρρευση σε καταστάσεις αντίστοιχες με τη δική μας θα ήταν σχεδόν άμεση. Έτσι έπρεπε να ισχυριστούν ότι το κούρεμα στο 120% είναι επαρκές.

Φυσικά, όλοι αντιλαμβάνονται ότι η Ελλάδα δεν είναι δυνατόν να ανταποκριθεί σε αυτές τις υποχρεώσεις. Είναι σαφές ότι θα απαιτηθεί επιπλέον κούρεμα, πλέον στα ομόλογα που διαθέτουν τα ευρωπαϊκά κράτη. 

Αυτό που δεν είναι σαφές είναι η διαδρομή που θα ακολουθήσει τόσο η Ελλάδα, όσο και τη Ευρωπαϊκή Ένωση μέχρι να φτάσουμε στο επόμενο αδιέξοδο. Δεν είναι σαφές τι θα πρέπει να θυσιαστεί ακόμα σε αυτή τη διαδρομή και ούτε τι απομένουσες αντοχές διαθέτει (αν διαθέτει) η Ελληνική κοινωνία.

Από τα παραπάνω γίνεται σαφές ότι ο μνημονιακός διαχωρισμός των πολιτικών δυνάμεων δεν έχει ουσία. Τα δύο κόμματα που συνέβαλαν στην καταστροφή δεν έχουν κανένα βάσιμο επιχείρημα. Γι' αυτό ΜΗΝ ΤΑ ΨΗΦΙΣΕΤΕ.

Όπως έχω γράψει και σε παλαιότερη ανάρτηση, δεν προτείνω κανένα κόμμα. Το μόνο που θα ήθελα είναι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ να πάρουν το χαμηλότερο δυνατό ποσοστό. Δεν έχω καμία ανασφάλεια ως προς την ωριμότητα των άλλων κομμάτων. Θεωρώ ότι τίποτα δεν είναι πιο καταστροφικό από το να συνεχίσουν να έχουν εξουσία τα δύο κόμματα που έχουν τεράστιες εξαρτήσεις από την κρατικοκεντρική διαφθορά. Το πιο μεγάλο αδιέξοδο είναι η επιλογή αυτών των κομμάτων.

Εγώ έχω γράψει παλαιότερα ότι είμαι μεταξύ τριών κομμάτων: της Δράσης, των Πειρατών και του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχω καταλήξει ακόμα σε ποιο από τα τρία θα καταλήξει η ψήφος μου, αλλά αισθάνομαι τοποθετημένος πολιτικά επειδή ΔΕΝ θα ψηφίσω κανένα από τα δύο εγκληματικά ένοχα κόμματα.

ΥΓ. Η λευκή ψήφος, το άκυρο και η αποχή ενισχύουν τα ποσοστά όλων των κομμάτων (μικραίνει ο παρανομαστής στο κλάσμα του ποσοστού). Μην τους κάνετε τη χάρη. Ψηφίστε κάποιο κόμμα. 

O Milton Friedman είναι αριστερός!

Όχι. Φυσικά και δεν είναι!

Κάποιες φορές έχουμε την τάση να αποκωδικοποιούμε και να προσαρμόζουμε την πραγματικότητα στο δικό μας "θέλω". Έτσι κι εγώ. Μια ζωή θεωρούσα τον εαυτό μου αριστερό, ακόμα κι όταν αντιλαμβανόμουν τους περιορισμούς της αριστερής ιδεολογίας.

Διαβάζοντας το βιβλίο του M.Friedman, Capitalism and Freedom, απέκτησα μία σχετικά τεκμηριωμένη εικόνα της κοσμοθεωρίας και της ιδεολογίας του.Έλαβε χώρα μία πλήρης ανατροπή των απόψεών μου. Έτσι έγραψα ότι έπαψα να είμαι αριστερός. Και έτσι είναι.

Όμως η αριστερή συνείδηση μιας ολόκληρης ζωής δεν είναι κάτι που εγκαταλείπεται τόσο εύκολα. Οι ευαισθησίες της κοινωνικής αλληλεγγύης είναι περισσότερο ίδιον των αριστερών, παρά των δεξιών (δυστυχώς αυτές οι "ταμπέλες" στην Ελλάδα βρίσκονται ακόμα σε ισχύ). Είναι κάτι που συνεχίζω να πιστεύω και να επιδιώκω με τις επιλογές μου. Η συντηρητικές παρατάξεις ανά τον κόσμο δεν δίνουν ιδιαίτερη σημασία στην κοινωνική αλληλεγγύη και την κρατική πρόνοια. Αντίθετα ο Milton Friedman δίνει μεγάλη βάση στη θεωρία του και προτείνει συγκεκριμένους τρόπους για την ορθή εφαρμογή του κοινωνικού κράτους. Επίσης επιχειρηματολογεί για ποιο λόγο η πρόνοια πρέπει να είναι αντικείμενο του κράτους και όχι των ιδιωτών (λόγω των υπησερχόμενων neighborhood effects).

Κάπου βαθιά μέσα μου έχω ανάγκη να συνεχίσω να αυτοπροσδιορίζομαι ως αριστερός. Συνεχίζω να βλέπω με μεγαλύτερη συμπάθεια τα αριστερά κόμματα από τα δεξιά (όμως θα ψηφίσω τη Δράση του Στέφανου Μάνου). Ένας λόγος είναι ότι δίνουν ειλικρινή βάση στην ευημερία του απλού ανθρώπου, ενώ η συντηρητική παράταξη δίνει περισσότερη βάση στην επιχειρηματικότητα.

Όμως ο Friedman δεν είναι αριστερός επειδή δίνει βάση στην κοινωνική πρόνοια. Ούτε φυσικά κι εγώ είμαι πλέον. Το θεμέλιο της παραδοσιακής αριστερής ιδεολογίας είναι το ισχυρό κράτος που επιβάλλει την κατανομή πλούτου προς όφελος των αδύνατων (αριστερή εξαίρεση στο ισχυρό κράτος αποτελεί η αναρχική ιδεολογία - άλλο σημαντικό θέμα). Η φιλελεύθερη ιδεολογία, όπως αυτή εκφράζεται από τον Friedman, υποστηρίζει ότι ο πλέον αποδοτικός και δίκαιος τρόπος λειτουργίας γίνεται με την ελαχιστοποίηση της κρατικής παρέμβασης (φυσικά υπάρχουν εξαιρέσεις) και την ελεύθερη σύναψη συμφωνιών μεταξύ των ιδιωτών. Εξηγεί και τεκμηριώνει πλήρως γιατί η σοσιαλιστική ιδεολογία είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Παρά τις καλές προθέσεις, θα προσέθετα εγώ.

Η κρίση ιδεολογικής ταυτότητας είναι περισσότερο ψυχολογική, παρά ουσιαστική. Δεν είναι εύκολο από τις αναμνήσεις του φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή να φτάσω να αποδεχθώ ότι η τεκμηρίωση του Friedman που (δήθεν) έφερε τους neocons στο Λευκό Οίκο είναι ο πλέον σωστός τρόπος (μη) διακυβέρνησης.

Σκέψεις ενός ψηφοφόρου

Το θέμα των εκλογών έρχεται, φεύγει και επανέρχεται τακτικότατα. Αυτή την εποχή μέχρι και κυβερνητικοί (έως πρωθυπουργικοί) κύκλοι διαρρέουν ότι τον Απρίλιο θα έχουμε εκλογές.

Πιθανόν να μην έχουμε, γιατί οι πραγματικοί κυβερνώντες (τους λέμε και τροϊκανούς) δεν τις θέλουν.

Πάντως ο προβληματισμός μου για το τί θα ψηφίσω παραμένει έντονος. Οι επιλογές μου πλέον έχουν τροποποιηθεί. Ο λόγος είναι ότι η πολιτική μου κοσμοθεωρία έχει γίνει πλέον φιλελεύθερη από σοσιαλιστική (αυτή κι αν είναι κωλοτούμπα - τύφλα να 'χει ο Καρατζαφέρης!). Διαβάστε σχετικά στο προηγούμενο post.

Πλέον η πρώτη μου επιλογή είναι ο Στέφανος Μάνος και η Δράση. Εκφράζει με τον καλλίτερο τρόπο την φιλελεύθερη οικονομία. Όλες του οι απόψεις είναι εφαρμόσιμες και βασίζονται στην πραγματικότητα, είτε αυτή είναι ευνοϊκή, είτε υφεσιακή. Μοναδική μου ένσταση αποτελεί ένα post που είχε κάνει στο facebook όταν τον Οκτώβριο όλα έδειχναν προς ένα κούρεμα της τάξης του 50%. Τότε το βρήκε καταστροφικό, δείχνοντας μια ακατανόητη συμπάθεια προς τον τραπεζικό κλάδο. Ή μάλλον προς τους ελέγχοντες τις τράπεζες και συνακόλουθα μεγάλο μέρος της Ελληνικής πραγματικότητας. Πρόσφατα μάλιστα έγραψε ότι η ανακεφαλαιοποίηση με κοινές μετοχές είναι καταστροφική. Ούτε κι αυτό το τεκμηρίωσε.

Ίσως κάποιος να έχει διαβάσει ότι κι εγώ έχω πει ότι το κούρεμα δεν πρόκειται να γίνει. Η άποψή μου είναι, όμως, ότι δεν πρόκειται να γίνει. Όχι ότι αν γινόταν δεν θα ήταν μια θετικότατη εξέλιξη. Τουλάχιστον ως προς το εσωτερικό της χώρας και την διαχείρησή της. (Αν και η καταστροφή που θα συνεπαγόταν σε Ευρωπαϊκό επίπεδο θα επηρέαζε δυσμενώς και την χώρα μας). Αν μπορούσε να τεκμηριώσει αυτή την άποψή του δεν θα είχα κανένα απολύτως ενδοιασμό για να τον ψηφίσω. 

Δεύτερη επιλογή έρχεται το κόμμα των Πειρατών. Διαβάζοντας το καταστατικό τους, κατέληξα ότι πρόκειται για μια ιδιαίτερα συγκροτημένη πρόταση. Οικονομικά φιλελεύθεροι, κοινωνικά ευαίσθητοι (αυτά δεν έρχονται σε αντίθεση, παρά μόνο κατά τους neocons) και με μεγάλη βαρύτητα στην ψηφιακή ελευθερία. Αυτό το τελευταίο είναι μια εξαιρετικά σημαντική παράμετρος που έχει προβληθεί ελάχιστα. Το μέλλον όλου του ανεπτυγμένου κόσμου εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ελευθερία διακίνησης πληροφορίας και την ελευθερία ανάπτυξης τεχνολογιών (software και hardware). Σημαντικό μείον το όνομα. Παραπέμπει στην παραβατικότητα, όταν σκοπός τους είναι η τήρηση και διατήρηση του νόμου που προστατεύει την ισότητα των πολιτών και την πρόσβαση σε ίσες ευκαιρίες στον οικονομικό τομέα. Σημαντικότατη και η θέση τους στις πατέντες λογισμικού. Ένα πρόβλημα που, ευτυχώς, δεν έχει πάρει τις διαστάσεις των ΗΠΑ. Πρακτικά με το κόμμα αυτό με συνδέουν περισσότερα από την Δράση, αλλά το όνομα πιθανόν καταντά όλο το εγχείρημα μάταιο.

Τρίτη επιλογή,  ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί ένας φιλελεύθερος επιλέγει τον ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί ο χώρος αυτός έχει μία βαθύτατη εκτίμηση για κάθε μορφή ελευθερίας. Συνεπώς, όσο κι αν μάχεται τους neocons (κι εγώ μαζί τους σε αυτό) ιδεολογικά δεν βρίσκεται σε απόσταση από την αγνή φιλελεύθερη οικονομική θεωρία. Είναι ένα κόμμα που στεγάζει ένα σωρό διαφορετικές αριστερές απόψεις, εφαρμόζοντας στην πράξη το ιδανικό της ανεκτικότητας (αυτό που άλλοι τους κατηγορούν, εγώ το εκλαμβάνω ως πλεονέκτημα). Επίσης είναι το κόμμα που δέχεται τη μεγαλύτερη επίθεση από το κατεστημένο. Τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και η ΝΔ, ακόμα και το ΛΑΟΣ, σε κάθε ευκαιρία κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί που χρεοκόπησαν την Ελλάδα, που συνέτριψαν τον κοινωνικό ιστό, που διέφθειραν κάθε  τι που άγγιξαν κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Φυσικά έχουν συμμάχους τους τα ΜΜΕ (στον ίδιο κουβά βρίσκονται όλοι τους) που παραποιούν τις δηλώσεις του Τσίπρα και του αποδίδουν φράσεις και θέσεις που ουδέποτε εξέφρασε. Συνήθως όταν ακούω κάποιον να κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ, μιλάει βάσιμα γι' αυτά που υποτίθεται ότι πρεσβεύει, καθώς όλοι ενημερώνονται από τα ΜΜΕ. Ο λόγος που δεν είναι ψηλότερα στις επιλογές μου είναι ότι πράγματι δεν διαθέτει υλοποιήσιμη πρόταση τόσο για την έξοδο από την κρίση, όσο και για τον τρόπο οικονομικής λειτουργίας.

Τέλος, η πιο σημαντική υποχρέωση θεωρώ πως είναι το να πάει να ψηφίσει κάποιος. Και το λέω περισσότερο γιατί πλέον προβάλλεται η παραπλανητική πληροφορία ότι αν πάνω από το 50% των ψηφοφόρων δεν ψηφίσει (ή ψηφίσει λευκό/άκυρο) τότε οι εκλογές κηρύσσονται άκυρες και οι υποψήφιοι δεν έχουν δικαίωμα (!) να υποβάλλουν εκ νέου υποψηφιότητα. Αυτό είναι εντελώς παραπλανητικό. Δεν υπάρχει καμία τέτοια διάταξη ή νόμος. Αν το 50% των ψηφοφόρων δεν ψηφίσει, απλά τα ποσοστά των κομμάτων προκύπτουν με μικρότερο παρανομαστή. Δηλαδή αν ψήφιζαν μικρά κόμματα, τα μεγάλα θα είχαν το μισό ποσοστό και σαφώς λιγότερες έδρες (το 1ο πάντα παίρνει το μπόνους των 50 εδρών). Συνεπώς θα ψηφίσω κάποιο κόμμα και δεν θα είναι φυσικά ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε η ΝΔ (ούτε το ΛΑΟΣ).

Ίσως κάποιος αναρωτηθεί γιατί στη λίστα μου δεν βρίσκεται η Δημοκρατική Συμμαχία της Ντόρας Μπακογιάννη. Άλλωστε σχεδόν όλα όσα υποστηρίζει και δηλώνει είναι σε συμφωνία με τις φιλελεύθερες απόψεις και σε μεγάλο βαθμό ταυτίζεται με την Δράση (αν και συχνά γενικολογεί, ενώ ο Στ.Μάνος έχει συγκεκριμένες, εφαρμόσιμες απόψεις) . Η απάντηση βρίσκεται ότι στα λόγια και στις δηλώσεις κάποιος μπορεί να τα πηγαίνει περίφημα. Άλλωστε αν κάνουμε μια συζήτηση περί διαφθοράς, ο Μπέος και ο Ψωμιάδης πιθανόν να έχουν τις πλέον τεκμηριωμένες απόψεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα τους αναθέσουμε και την κάθαρση! Αντίστοιχα και η "φιλελεύθερη" κα Ντ.Μπακογιάννη έχει ένα παρελθόν με προσλήψεις και όταν το 1990-93 αλλά και το 2004-2009 βρέθηκε στην κυβέρνηση φρόντισε (μαζί με όλη την ΝΔ φυσικά) να αξιοποιήσει στο έπακρο τον εντονότατο Ελληνικό κρατισμό, αντί να τον πολεμήσει. Αν κάνω λάθος, θα ήθελα να ήξερα τι έκανε όταν ήταν υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργό το 1990-92 και ως εξέχουσα μέλος στην προηγούμενη κυβέρνηση προκειμένου να μειωθεί ο κρατικός παρεμβατισμός στην Ελλάδα. Τίποτα...

Άλλωστε, πιστεύω, ότι η μεγαλύτερη γάγγραινα στην Ελλάδα είναι η ΝΔ. Το κόμμα που υποτίθεται ότι στεγάζει τον φιλελεύθερο χώρο έχει αξιοποιήσει και ενισχύσει την κρατική παρέμβαση όσο και το ΠΑΣΟΚ τις φορές βρέθηκε στην εξουσία. Αντί να είναι ένα πραγματικά φιλελεύθερο κόμμα, κινήθηκε στο χώρο της εθνικής δεξιάς. Έτσι, η Ελλάδα ήταν καταδικασμένη να υποστεί την παγίωση του κρατικού παρεμβατισμού, ο οποίος οδήγησε στα δεινά της διαφθοράς και της αναποτελεσματικότητας.
Για το ΠΑΣΟΚ δεν χρειάζεται να πει κανείς πολλά. Αποτελεί απλά την αποτυχία της εφαρμογής του "ήπιου" σοσιαλιστικού μοντέλου. Το γεγονός ότι πράγματι οι προθέσεις ήταν σε κάποιες φάσεις αγνές αποτελεί ακόμα μεγαλύτερο πειστήριο της αποτυχίας. Η συγκέντρωση εξουσίας είναι πάντα παράγοντας ανάπτυξης και διεύρυνσης της διαφθοράς. Όσο καλές προθέσεις κι αν έχεις, αν διαθέτεις περίσσεια εξουσίας θα προσελκύσεις κηφήνες και τυχοδιώκτες. Το γεγονός ότι αυτή η εξουσία καταμερίζεται από το λαό με δημοκρατική διαδικασία δεν αποτελεί άλλοθι. Η ελευθερία πρέπει να είναι πάνω από τη δημοκρατία. Δεν μπορεί να ψηφίζουν οι πολλοί και να αποφασίζουν για κάτι που δεν τους αφορά. Δεν είναι δυνατόν να αποφασίζεται με πλειοψηφία τι φαγητό θα φάει ένας άνθρωπος σήμερα (ας αποφασίσει αυτός), αν έχουν δικαίωμα δύο άνθρωποι να κάνουν σεξ εφόσον το θέλουν και οι δύο, αν δύο πολίτες θέλουν να προβούν σε μια συναλλαγή που δεν επηρεάζει τους άλλους. Η δημοκρατία πρέπει να εφαρμόζεται εκεί που αφορά όλους, εκεί που υπάρχουν επιρροές γειτνίασης. Και επίσης πρέπει να φροντίζει να μην επεκτείνεται εκεί που δεν χρειάζεται. Ξανά, η ελευθερία πάνω από την δημοκρατία.
Το ΚΚΕ δεν αποτελεί επιλογή. Ναι, είναι τίμιοι και καθαροί (παρά τις συκοφαντίες του Πάγκαλου). Ναι, δεν πλούτισαν από την πολιτική. Όμως οι απόψεις τους είναι πολύ μακριά από τις δικές μου. Το πανίσχυρο σοσιαλιστικό/σταλινικό κράτος που ευαγγελίζονται είναι πολύ μακριά από τις απόψεις μου. Όχι επειδή είναι ανεφάρμοστο (όπως άδικα το κατηγορούν κάποιοι), αλλά ακριβώς επειδή είναι εφαρμόσιμο...

Πως έπαψα να είμαι αριστερός

Πρόσφατα ένα γνωστός διάβασε και μου πρότεινε το βιβλίο "Το δόγμα του σοκ" της Ναόμι Κλάιν. Έψαξα λίγο στον ιστό να δω περί τίνος πρόκειται και διάβασα για άλλη μια φορά την κριτική στην διδασκαλία του Milton Friedman του Πανεπιστημίου του Σικάγο και της σχολής που δημιούργησε, η οποία καταδυνάστευσε τον κόσμο μέσω της κυβέρνησης Bush Jr.

Με βάση τις "επιδόσεις" της κυβέρνησης Bush, είχα κι εγώ στα μαύρα κατάστιχα τόσο τον Friedman, όσο και τον άκρατο φιλελευθερισμό γενικότερα. Άλλωστε πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου αριστερό δίχως στέγη (όπου στέγη=κόμμα - κανένα δεν ικανοποιούσε τις απόψεις μου).

Επειδή το βιβλίο μου φάνηκε τετριμμένο ως προς την κριτική του, αν και η οπτική του είχε ενδιαφέρον και πρωτοτυπία, έκανα κάτι που συνηθίζω. Πριν διαβάσω την κριτική πάνω σε μία άποψη, μελετώ πρώτα την κρινόμενη άποψη. Έτσι διάβασα πρώτα το βιβλίο "Capitalism and Freedom" του Milton Friedman.

Από τα πρώτα δύο κεφάλαια, όπου ο διάσημος οικονομολόγος θέτει τις βάσεις όλων όσων αναπτύσσει στη συνέχεια, η σοσιαλιστική μου κοσμοθεωρία όχι μόνο είχε καταρρεύσει, αλλά είχε πλέον αντικατασταθεί από τον πρώην απορριπτέο φιλελευθερισμό. Το να αναπτύξω γιατί θα χρειαζόταν χώρο όσο και το βιβλίο του Friedman! Ή τουλάχιστον όσο και τα δύο πρώτα κεφάλαια.

Φυσικά δεν ήταν δυνατόν με δύο μόνο κεφάλαια να δώσει απαντήσεις σε όλες μου τις ευαισθησίες. Όμως μέχρι το τέλος, είχε καταφέρει να απαντήσει σχεδόν σε κάθε πρώην "αριστερή" μου ανησυχία. Πως είναι το σωστό κράτος πρόνοιας, σε ποια περίπτωση η (πάντα δωρεάν) παιδεία πρέπει να είναι δημόσια ή ιδιωτική, πως πρέπει να παρεμβαίνει το κράτος, κυρίως που δεν πρέπει να παρεμβαίνει...

Σε κάποια σημεία που παρουσιάζει τις αδυναμίες του κρατισμού, έχω την αίσθηση ότι τα έγραψε πρόσφατα, μετά την κατάρρευση της Ελληνικής οικονομίας. Αναφέροντας τις διαδικασίες κρατικής αστοχίας, σχεδόν φωτογραφίζει αυτά που συμβαίνουν εδώ (ο Friedman πέθανε το 2006 και το βιβλίο το έγραψε το 1962).

Η απόρριψη του Friedman λόγω της πολιτικής των Bush, Wolfowitz, Rumsfeld και Cheney, πλέον μου θυμίζει την μεταπολεμική απόρριψη του Nietzsche, λόγω του Hitler.

Το μόνο που μου έκανε κακή εντύπωση από το βιβλίο είναι η τελευταία παράγραφος, όπου ο συγγραφέας παραληρεί εναντίον των κυβερνώντων της ΕΣΣΔ, ως επικίνδυνους πρόκλησης καταστροφής, όταν η ίδια η χώρα του παραμένει μέχρι σήμερα η μοναδική που έχει χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα εναντίον ουσιαστικά αμάχων.

Παπανδρέου & δυαρχία

Σήμερα ο Γ.Παπανδρέου γνωστοποίησε την πρόθεσή του να μην είναι εκ νέου υποψήφιος πρόεδρος του  ΠΑΣΟΚ, αλλά και πρωθυπουργός. Η ανακοίνωση συνοδεύτηκε από έναν μικροπρεπέστατο ελιγμό: πρότεινε να προκύψει νέος υποψήφιος πρωθυπουργός από την υπάρχουσα κοινοβουλευτική ομάδα και ο νέος πρόεδρος να προκύψει από ανοικτή διαδικασία μετά τις εκλογές.

Η μικροπρέπειά του συνίσταται στα ακόλουθα:

• Ουσιαστικά θέλει να ορίσει ο ίδιος τον διάδοχο υποψήφιο πρωθυπουργό, αφού την πλειοψηφία της κοινοβουλευτικής ομάδας την ελέγχει απόλυτα (δεν χρειάζεται 151 ψήφους, αλλά μόλις 80 και θα έχει άνετα πάνω από 100).
• Ο υποψήφιος πρωθυπουργός θα έχει όλη την στήριξη και την προβολή του κόμματος στις επόμενες εκλογές. Συνεπώς θα είναι το αδιαφιλονίκητο φαβορί στην επακόλουθη ανοικτή διαδικασία.
• Άρα ο Γ.Παπανδρέου τοποθετώντας την "μαριονέτα" του θα παραμείνει ο άρχων του παρασκηνίου στο ΠΑΣΟΚ.
• Ακόμα κι αν θέλει να καθυστερήσει την διαδικασία ανάδειξης νέου προέδρου μετά την αντίστοιχη της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, δεν μειώνει την μικρότητα της επιλογής.
• Υπενθυμίζω ότι το 1995, μετά την εισαγωγή του Ανδρέα Παπανδρέου στο νοσοκομείο και την ανάδειξη του Κ.Σημίτη στην πρωθυπουργία από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ και μετά τον θάνατο του ιδρυτή και το ακόλουθο συνέδριο, ο Γιώργος Παπανδρέου ορθώς πήρε θέση στο συνέδριο κατά την δυαρχία και του Άκη Τσοχατζόπουλου ως αδιέξοδη επιλογή (η δυαρχία). Τώρα επιθυμεί την να συνεχίσει στο δρόμο που απέρριψε το 1995. 

Από τα παραπάνω προκύπτει ότι ο μοναδικός στόχος του Γιώργου Παπανδρέου είναι να εξασφαλίσει στον εαυτό του την καλύτερη δυνατή θέση. Όλες οι ρητορείες πως αδιαφορεί για τις "καρέκλες" αποδεικνύονται αβάσιμες. Όταν αποβλήθηκε από την πρωθυπουργία, ισχυρίστηκε ότι ήταν επιλογή του. 

Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι ψήφισα αυτόν τον άνθρωπο...

Κανένα κούρεμα και καμία έξοδος από το ευρώ

Στις 24 Μαΐου 2011 είχα γράψει ότι η πιο λογική λύση για την Ελλάδα θα ήταν να αναληφθεί ολόκληρο το χρέος από τους Ευρωπαίους. Εξηγούσα και τους λόγους που αυτή θα ήταν η πιο ανώδυνη λύση.
Τους επόμενους μήνες, μετά την συμφωνία του Ιουλίου (κούρεμα 21%) και του Οκτωβρίου (κούρεμα 50%) αισθάνθηκα ότι είχα κάνει λάθος στη πρόβλεψη.
Όμως πλέον έχω την αίσθηση ότι η εκτίμησή μου ήταν επιτυχής. Μετά τις εξαγγελίες για κούρεμα του Ελληνικού χρέους τα επιτόκια των Ιταλικών ομολόγων εκτοξεύτηκαν σε δυσθεώρητα και μη βιώσιμα ύψη. Πολύ υψηλότερα από τα επιτόκια που πληρώνει η Ελλάδα στην Ιταλία και τους υπόλοιπους εταίρους για τα δικά της πακέτα διάσωσης.
Αν η Ελλάδα κουρευτεί (τώρα ακούγεται και για 80%) ή βγει εκτός Ευρώ τα αποτελέσματα θα είναι καταστροφικά για το σύνολο της Ευρωζώνης. Και εξηγώ το σενάριο της καταστροφής:

• Η Ελλάδα βγαίνει εκτός ευρωζώνης.
• Τυπώνει δικό της νόμισμα (ας το πούμε δραχμή, αλλά δεν έχει σημασία - έτσι κι αλλιώς είναι ένα εντελώς καινούργιο νόμισμα που ουδεμία σχέση θα είχε με το παλαιό).
• Οι δανειστές θα έπρεπε να πληρωθούν στο νέο νόμισμα (άσχετα με το ποιο δίκαιο ισχύει, δεν θα υπάρχει επάρκεια σε ευρώ για το χρέος).
• Συνεπώς θα πληρώνονται σε ένα νόμισμα που συνεχώς θα υποτιμάται.
• Η Ελλάδα καθαρίζοντας το χρέος της θα ακολουθήσει την πορεία της, η οποία πλέον θα μπορεί να είναι βιώσιμη (αν και επώδυνη).
• Η λύση της Ελλάδας θα είναι από πιθανή έως βέβαιη για τις απομένουσες χώρες της Ευρωζώνης, οι οποίες (ιδιαίτερα η Ιταλία και η Ιρλανδία) θα πρέπει να πληρώνουν τεράστια και μη-βιώσιμα επιτόκια για την ανακύκλωση των ομολόγων τους.
• Αναπόφεκτο αποτέλεσμα θα είναι να εγκαταλείψουν και αυτές το Ευρώ και να κινηθούν σε δικά τους νομίσματα.
• Οι απομένουσες πλέον χώρες (ακόμα και η Γερμανία έχει 85% χρέος) θα υποχρεωθούν σε αυξημένα επιτόκια.

Όλο αυτό το κόστος για το 1.9 τρις € της Ιταλίας και το αντίστοιχο της Γερμανίας και της Γαλλίας με τα αυξημένα επιτόκια θα είναι τεράστιο. Συνεπώς συμφέρει να αναλάβουν τα 450δις της Ελλάδας παρά να πληρώσουν τεράστια ποσά για το δικό τους χρέος.

Σε αυτή την περίπτωση θα αποκλιμακώσουν και τις πιέσεις σε Ιταλία, Ιρλανδία και τους υπόλοιπους καθώς θα έχουν αποδείξει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να εγκαταλειφθεί κανένας επενδυτής στη χώρα του Ευρώ.

Πλέον πιστεύω ότι όλοι αυτοί που φοβίζουν τον κόσμο για έξοδο από το Ευρώ έχουν σαν μοναδικό στόχο την κοινωνική αποδοχή των σκληρών μέτρων που θα εφαρμοστούν φέτος. Επίσης, μετά τα βάναυσα μέτρα που θα εφαρμοστούν, θα ισχυριστούν ότι κατάφεραν να διατηρήσουν τη χώρα στο Ευρώ. Το αυτονόητο θα εμφανιστεί σαν δήθεν εθνική επιτυχία.
Θα γίνουν απολύσεις στο δημόσιο, θα συμπιεστούν οι μισθοί και τελικά θα προκύψει πρωτογενές πλεόνασμα και ενδεχομένως ανάπτυξη.

Ίσως όλα αυτά να γίνουν μέσα στο 2012.

Πάντως δεν πιστεύω ότι θα γίνει ούτε κούρεμα, ούτε έξοδος από το Ευρώ.